Natuurlijk voel je droefheid bij het idee dat jouw individualiteit zal verdwijnen, dat je niet langer zult bestaan, deze individualiteit waaraan je zo verknocht bent geraakt, deze individualiteit die jou heeft afgezonderd. Jouw individualiteit is jouw handtekening geweest. Als jouw individualiteit niet bestaat, vraag je je af, wat blijft er dan over. Als jij, zoals jij jezelf kent, weg bent, dan ben je niet langer afgescheiden.

Je bent er zeker van dat je vurig Eenheid met Mij verlangd hebt, maar bij nader inzien, als dat betekent dat je verdwijnt, ben je er niet zo zeker van. Je bent afhankelijk geweest van je naam Fred of Alice en jouw banden en alle rimpelingen van jou. Ze houden je schijnbaar overeind. De waarheid is dat, ofschoon je niet alles van je leven mag aanbidden, je echt jouw identiteit in de wereld aanbidt. Je houdt ervan je naam te horen. Het maakt dat jij je omdraait en je blij bent. Je bent opgemerkt. Je bent uitgekozen. Als je de loterij wint, ben je uitgekozen. Je wilt Eén met Mij zijn en tegelijkertijd houd je ervan te worden uitgekozen.

Diep in de schaduwen van je hart, zo gehecht ben je aan je individualiteit, zo beïnvloed ben je door dat wat jou van ieder ander onderscheidt, ben je er niet zo zeker van dat je jezelf in feite voor de wolven wilt gooien, of in dit geval jezelf in het brouwsel van Eenheid gooien.

Je zou nooit gelukkiger zijn dan in Eenheid met Mij, en toch is scheiden zo'n zoete smart, en je bent niet zo genegen van jouw individualiteit afstand te doen.

Laten We het onder ogen zien. Er is een getouwtrek binnenin jou. Hoe heilig wil je zijn, vraag je je af. Hoe zit het dan met die nachten in de stad met de jongens? Hoe zit het dan met films en boeken en vis? Moet je ook je lievelingsgerecht opgeven? Hoe zit het met vieringen? Als je Eén met Mij zou zijn, dan zou je werkelijk het verleden moeten loslaten. Zou Eenheid dan toch een beperking kunnen zijn?

Ik verzeker je dat Eenheid expansie is. Individualiteit is een grens. Individualiteit is een beperking. Eenheid is dat niet. Denk niet dat je in Eenheid opgeeft. Er is een verschil tussen opgeven en loslaten. Er komt een tijd dat speelgoedtreintjes niet meer zo belangrijk voor je zijn als ze eens waren. Je geeft niet op en kunt niet opgeven dat wat je al voorbijgegaan bent.

Eenheid is geen opoffering, geliefden. In elk geval wordt Eenheid bepaald. Het is niet aan jou haar te wegen en te rangschikken. Het is niet alsof je op een lange reis gaat en je moet beslissen wat mee te nemen en wat achter te laten. Je gaat naar een nieuwe weide, en wat is er dat je mee moet nemen? Eerlijk, je hoeft niet de relatieve wereld mee te brengen. Geniet van het relatieve zolang het relatieve van jou is. Je zult van Eenheid honderd-duizend-miljoen keer meer genieten. In Eenheid is het geen optie te genieten of niet te genieten. Trouwens, genieten is een te klein woord voor de vreugde van Eenheid in Excelsis Deo. In feite, is er geen woord voor de extase van Eenheid. Waar Eenheid is, is er geen taal zoals je taal kent. Goed, er is de taal van liefde die je onmiddellijk begrijpt. Je ontdekt wat liefde is en hoeveel ervan jij bent.

Tob er niet over, dat je jouw teen uit het water waarin je hem gestoken hebt moet nemen. In Mijn Metafoor, ruil je je tenen in voor vleugels. Je ruilt je speelgoed in voor de extase van Eenheid met Al Wat Is, en je neemt helemaal geen beslissing. Je bent klaar. Echt, het is niets om drukte over te maken.