Yan yana oturmaktan başka ne yapabiliriz ki Biz? Haydi oturup dinlenelim biraz, konuşsak da olur konuşmasak da. Kelimeler olmaksızın da birlikte oturabiliriz. Yüreklerimize huzur doldurarak birlikte oturabiliriz. Mutlulukla Tek Bir Benliğimizin yanı başında olabiliriz Biz. Birlikte konumlanmış haldeyiz. Siz denilen Benim parçam, Benim mevcudiyetim olmaksızın kımıldayamaz bile; mevcudiyetim ise yakındır size, yanınızdadır, önünüzdedir ya da arkadan takip ediyordur sizi. Sizin de Beni takibiniz olmaksızın; Beni bekleyişiniz, Benden yana umudunuz olmaksızın Ben de hareket edemem ki. Birliğiz Biz.

Hiçbirimiz gölge değiliz ama benim yansımamsınız sizler. Suretimden yaratılmış suretimsiniz. Benimle daha bir rahat, daha bir konforlu oldukça sizler; daha rahat soluk alıp Yüreğimin dürtülerini takip ettikçe kaynaşıp birleşiyoruz Biz. Biri birimiz için Ne olduğumuz artık daha bir netlik kazanıyor ve siz de Benim kisveme bürünüyor, Benim pabuçlarımın içinde duruyorsunuz artık. Bir dublör değilsiniz. Yedek değilsiniz. Benim tıpa tıp imgem, Benim aynı suretimsiniz. Kendimizi biri birimizden ayırt etmeye muktedir değiliz. Bizim İkiz Ruhlar olduğumuzu da söyleyebilirsiniz; ama gerçek, Bizim Bir olduğumuzdur. Bölünmez, ayrılmaz Birliğiz. Kalp atışlarımızın dahilinde birleşmiş olan Tanrıyız ve aynı şeyi seviyoruz Biz. Sevginin içinde biri birimize karışıyoruz, sonsuza değin Tek Bir Sevgiyiz. Farklılıklar, ayrımlar solup yitmekte.

Birlik mümkün ve gittikçe büyüyor, gelişiyor o. Birleşmiş, bütünleşmiş haldeyiz ama görünürüz de. Birleşmiş haldeyiz ve hiçbirimiz bir gölge yaratmıyor. Kimse ne önden gidiyor ne de arkada kalıyor. DNA’mız aynı Bizim. Yüreklerimizin saflığı aynı. Birliğimiz sapmalara, ayrılmalara müsaade etmiyor. Nefeste, hakikatte ve sevgide Biriz; öylesi bir sevgi ki Birliğimiz Bizim. Seviyoruz ve söylenecek başka bir şey de yok. Başka hiçbir şey mevcut değilmişçesine seviyoruz, durum da bu zaten. Başka hiçbir şey yok. Sevginin dahilinde kendimizden geçiyoruz sanki, sevgiyle bütünleşiyoruz; buna son vermemiz ise asla olası değil. Bunun dışına çıkmak istemiyoruz, zaten yapamayız da. Hakikat bir Güneş gibi doğmakta ve yalanlar, yanlışlar yok artık. Sadece Hakikat var. Tutarsızlıklar, uyumsuzluklar bilinmiyor, tanınmıyor bunlar. Mevcut değiller ve onları bilecek kimse de yok zaten.

Tek Yüreğimizin denizine dalıyor ve yelkenleri fora edip orada ilerliyoruz. Sevginin içinde yüzüyoruz. Karada ya da denizde bize sevgi öğretiyor, sevgi telkin ediyor her şeyi. Sevgiyle aşılanmış gibiyiz. Kıyılar, köşeler bulanıklaşıp siliniyor. Bu sınırlar yok artık. Kenar çizgileri, belirleyici hatlar yok. Hiçbir şey çevrili, kuşatılmış değil, hiçbir şey yalıtılmış, izole edilmiş değil. Birlik tamlık halinde. Bu elbette ki ayrılmak, kopmak demek değil. Birlik çiçekler gibi tomurcuklanıp açıyor ve büyümeye devam ediyor. Çiçek çiçek açan Birliğimiz harekete geçti mi kendi kendisini aksettirip, yankılandırır o ve Biz yepyeni bir Yaradılış başlatırız. Aslında onu Biz yeni gibi algılarız sadece; çünkü Birliğin devamı olarak kalmaya devam etmektedir yine. Yaradılışın Kozmos’unda kendi kendisine ışıyan, ışık saçan Birliktir o. Biz kozmiğiz. Kozmik olarak bağlantı halindeki Birliğiz.

Bir güç ve yetenek gösterisiyiz. Hiçliğin her şeyiyiz ve sağlamız da. Muhteşem ve harikayız; yenilmez ve aynı zamanda da esnek, yumuşak olanız. Birliğimizin temeli üzerinde Her Şeyiz. Hiçbir şey haricimizde kalmaz. Her şey Birlik dahilinde biri birine örülüdür ve sadece Birlik mevcuttur. Sevgi ve Birlik biri birinden ayrılamaz. Ayırt edilemez onlar, farksızdır. Tanrı ise bir taç giymez. Ve eğer bir taç varsa da bu hepimizin taçlandırılmış olduğu Sevginin Tacıdır. Bildiğimiz, tanıdığımız tek şey sevgidir Bizim, bilmek için bu kadarı kafidir, yaşamak için bu kadarı kafidir. Birlik dahilinde yaşarız Biz, sevgi dahilinde yaşarız ve sevgi Bizimle her yere gelir.

Bir olmamız ne kadar büyük bir mutluluktur; Her Şeyle Bir olmamız, Sevginin Birliği dahilinde bozulmamış ve korunaklı olmamız ne kadar büyük bir mutluluktur.