Al Mijn liefde. Wat denk je dat dat betekent? Alleen een beetje liefde? Alleen soms? Af en toe? Als je geluk hebt?

Als je midden op zee bent, zie je niet alle golven die naar de kust leiden. Je kunt niet zover zien. Je bent midden op de oceaan. Maar je kunt weten dat de golven die je niet ziet niettemin naar de kust leiden. Ze leiden jou naar de door jou gewenste plaats. Zelfs als de zeeën ruw zijn, leiden de golven jou.

De golven van het leven zijn niet altijd wat jij begeert en toch, hoe kun je zeggen dat ze niet de juiste golven zijn? Het is gemakkelijk, in tijden van wat zeker grote narigheid lijkt, te zeggen: "Het is Gods Wil", alsof Ik, God, een andere bestemming voor jou in gedachten heb, alsof Ik een perverse God zou zijn, een onloochenbare God die zelfs kinderen van hun moeders wegneemt, en moeders weg van kinderen, een hardvochtige God, een wrede God, een oneerbiedige God, zogezegd.

Ik neem verdriet niet licht op. Ik zou wensen dat je niet zou treuren, en jij, om eerlijk te zijn, zou zeggen: "Hoe kan ik dat niet?". Je kunt de golven niet zien als ze op de kust klotsen. Ik neem de pijn van de smart in je hart over grote en kleine verbintenissen in je leven niet licht op. Er zijn tijden dat je het gevoel hebt dat je hart breekt en dan gebeurt er soms meer hartverscheurends, en dan neemt jouw eerdere wonde een mindere plaats in op de schaal van wonden.

Als kind kreeg je niet het snoep dat je wilde en je was ontstemd. Je kon het niet begrijpen. Er was iets wat je wilde en het was daar en je moeder of vader wilde het je niet geven.

Of er was een roos die je wilde plukken en ook de roos werd jou onthouden.

En dan was er een liefde die je wilde, en die je niet kon hebben.

Er zijn andere tragedies in het leven, waarvan je nooit de wijsheid ziet. Je ziet nooit het nut. Niets verzacht jouw gekwetste hart. Er is geen antwoord dat je kunt vinden op de vraag waarom, bij voorbeeld, waarom stierf hij? Alles wat je weet, van alles wat je weet, is dat hij stierf en dit doet pijn. Zijn er relatieve gradaties van pijn? Ja, die zijn er, en toch is pijn pijn.

Je kent Mijn antwoord. Er is geen dood. Er is dat wat onherroepelijk op dood lijkt. Het leven op Aarde is een intermezzo. De dood van het lichaam is incidenteel, geliefden. Het is niet de tragedie die jij voelt dat het is. Het leven bestaat voor jou uit goed, slecht, en niet zo goed of niet zo slecht, maar de dood van het lichaam van een geliefde is niet een wrede snede van het mes van de chirurg.

Voor iemand als jij, echter, hoe kun je ook maar denken, laat staan voelen, dat het in orde is? Toch heeft jouw geliefde havens zover buiten jouw bereik en visie bereikt, dat je ze je zelfs niet kunt voorstellen. Wat als dat wat jij dood noemt een reden tot vreugde is? Wat als het dat zo u kunnen zijn? In elk geval, beminden, is het niet het knuppelen dat je nu denkt. De dood van het lichaam heeft niet de finaliteit die jij denkt. Het is een opening. Het is niet bedoeld jou of degene die zijn lichaam verlaat pijn te doen. Het lichaam is groot en belangrijk voor jou. De wereld zegt dat de dood een enorm dodelijk iets is, terwijl het louter een door een spiegel gaan is.

En toch kun je de troost niet vinden. Ongeacht of het een jong kind of een oude vader is, je huilt en kunt het niet begrijpen, kunt het niet accepteren, en dus vecht je tegen dat wat onvermijdelijk is zolang jij in een lichaam bent op Aarde. De dood van het lichaam is groot voor jou, en toch is het geen groot iets. Het is illusie, geliefden. Ik neem niemand weg.