Laten we wel wezen. Je bent verliefd op illusie. Je houdt meer van illusie dan van wat ook. Jij die ontkennen zou dat je van pracht en praal houdt, houdt van illusie. Je houdt van een parade. Je houdt nauwelijks van de diepere betekenis van het leven. In feite hou je er helemaal niet van. De diepere betekenis van het leven lijkt een onberekenbaar iets te zijn, een schurk misschien. Je beschouwt de wortel van eeuwig leven niet als zo begeerlijk als hij is.

Wat kan jou het echt schelen wat er achter de sluier is als je gelukkig bent of als je lijdt? Je zegt tegen jezelf dat je in het hier en nu leeft, en je wilt niet dat later of wat er heimelijk speelt op dit veronderstelde moment jou in de war brengt. Je wilt dat wat je wilt zien, en je wilt het nu, en je wilt dat het blijft, en je wilt dat dat de waarheid van het bestaan is of het dat nu is of niet. Het bestaan is niet genoeg voor je geweest en soms teveel voor je.

Niettemin wil je dat het oppervlakkige blijvend is wanneer jij dat wilt, en je wilt dat het oppervlakkige tijdelijk is wanneer jij dat wilt, en soms wil je alles of niets.

Je wilt niet op drift zijn op de oceaan van het leven en toch wil je zijn hoogtepunten. Je wilt dat wat je wilt en je wilt het nu, want je bedoelt in het heden te leven. Al de tijd leef je in illusie. Je wilt bij een feest zijn dat nooit eindigt. Je wilt niet dat de klok middernacht slaat. Je wilt niet dat Assepoester er weer als een moederloze keukenmeid uitziet. Geliefden, je bent gevangen in schijn. Wat als prinses en keukenmeid maar schijn zijn? Noem ze realiteit als je wilt, maar ze zijn nog steeds schijn. Noem ze het echte leven, want dat maakt ze echt voor jou of ze nu echt zijn of niet.

Je wilt nooit dat er een kleur verschiet. Je wilt dat alle kleuren helder zijn en jou en jouw woonomgeving flatteren. Je wilt dat de zon iedere dag schijnt, behalve als je toevallig sneeuw wilt om te skiën.

Illusie boeit jou heel erg. Helaas is illusie illusie en kan niets anders zijn.

Het is toevallig zo, dat de werkelijke actie onderaards is. Het is als een gedicht dat nog niet duidelijk is. Het kan je diep treffen en toch begrijp je het niet. Begrijpelijk dat je niets wilt hanteren wat je niet begrijpt. Je wilt te doen hebben met wat je wel begrijpt, ofschoon je er maar zo weinig van begrijpt, van het leven, van jezelf, en wat je op deze denkbeeldige Aarde doet.

Toch ligt er troost in het omdraaien van de sleutel van je auto en hij start. Er ligt zelfs troost in op de bus stappen en je buskaartje laten zien. Het leven is zo opgemaakt uit zoveel kleine handelingen die continuïteit aan het leven geven. Dit alles is genoeg voor jou. Je moet hoe dan ook met deze stappen van het leven omgaan. Hoe kun je met deze onderliggende Stilte omgaan als je alles hebt om met het lawaai te kunnen omgaan? Wat denk Ik, God, dat je maar bent, vraag je.

Je weet onderhand wel wat Ik denk. Ik denk dat je mooi en waar bent. Ik denk dat jouw wegdraaien van de validiteit en zekerheid van de Stilte een masker is. Je houdt een masker voor je gezicht en neemt deel aan het gemaskerd bal. En dus verdoe je je tijd, je denkbeeldige tijd, en je wilt denken dat je hooit terwijl de zon schijnt.

Daar waarvan Ik spreek schijnt steeds de zon en ben jij op bevoorrechte grond. Je hoeft de oppervlakte van het leven niet te verlaten om van de onderliggende Stilte te genieten. Je houdt je oog op het dagelijkse leven en toch hou je een oor tegen het diepere fundament van het leven waarvan je, als alles gezegd en gedaan is, uiteindelijk niet kunt vluchten. En Ik moet je vragen waarom zou je willen vluchten van dat wat werkelijke betekenis aan je leven geeft? Je kunt hoe dan ook niet ontsnappen. Je kunt niet aan de vreugde ontsnappen die Ik voor jou heb bereid. Je bent al hier bij Mij en zo zit het en zo zit het met jou.