Als je aan het leven deelneemt, ben je tegelijkertijd ook de waarnemer. Soms lijkt het leven als een trein te zijn die aan je voorbij raast. Je staat daar gewoon te kijken wat er gebeurt. Dan raast het leven aan je voorbij in het volle zicht. Wiens leven is het trouwens als je op een bank zit en ernaar kijkt?

Hoeveel van het leven, dat wat je jouw leven noemt, hoeveel ervan beslis jij eigenlijk, vraag jij je af. Is het leven iets waarover je beslist of kijk je louter naar de trein? Wat maakt dat de trein over de baan snelt? Ach ja, het spoor ligt er. De rails waren er voordat jij op het toneel kwam.

Zelfs als je in een kano peddelt, lijkt er een ongeziene hand te zijn die jou opzweept een draaikolk in zo sterk en zo vastberaden als de spoorlijnen.

Je hebt zeker iets over je leven te zeggen, of niet? Hoeveel van je leven is jouw vrije wil? Zelfs als je dwarsligt, ben je dan een dwarsligger? Hoe zelfbepalend ben jij?

Natuurlijk is er geen toeval. Wat betekent dat dan voor jou?

De vraag die je jezelf stelt kan zijn: “Hoeveel van mijn leven is mijn leven? Ben ik 50% een waarnemer en 50% de drijfkracht van het leven? Ben ik het handschrift op de muur? Ben ik de vinger die schrijft of merk ik het schrift op de muur op? Verschijnt het leven voor mijn ogen? Kopieer ik een tekst die al geschreven is? Wie is de schrijver. Wie is degene die de vragen stelt, en wie is degene die antwoordt? Is het hele theater van het leven, zelfs in scènes met een menigte, echt een solo-acte? Wie is het die over het toneel loopt?”.

Uiteindelijk ben Ik, God, de Doener. Dit moet wel zo zijn omdat alleen Eenheid is. Je bestaat helemaal niet echt, behalve als een gedachte.

Er kan gezegd worden dat Ik zowel de Waarnemer ben als de Doener. Ik speel verscheidenheid op Aarde, alsof Ik vele dromen allemaal tegelijk heb en toch is er alleen Eenheid.
En waarom is dit gespeelde leven zo belangrijk voor je en daarom belangrijk voor Mij als er geen ander is, als jij niet bestaat en alleen Ik besta?

En toch, zoals het leven getekend wordt, hoe barst het uit en vaak schijnbaar uit eigen beweging?

Het leven is zijn eigen betekenis. Tegelijkertijd dring je een betekenis op en dat is jouw perceptie. Misschien is er geen schrift op de muur. Misschien zijn er geen rollen behang op de muur geplakt. Misschien zijn de beelden al geschilderd. Misschien is het leven als het vliegen van een vogel die stijgt en daalt en schoonheid in actie is. Misschien is het leven nog steeds leven. Misschien, misschien.

Misschien gebeurt er helemaal niets. Dat moet het geval wel zijn als er geen voor of een na of helemaal niets is behalve Stilte, of misschien als alle gedachte een nadere overweging is. Misschien is er geen klok die luidt. Misschien, misschien.

Misschien wordt er geen lied gezongen, alleen een lied gehoord.

Waar gaat gij heen als er geen plaats is om heen te gaan en geen om te verlaten, en nergens om binnen te gaan en niemand om een entree te maken?

Misschien is het hele leven fictie. Misschien is er misschien bij. Misschien worden er verhalen geschapen en is er niets anders dan verhaal, vertelde verhalen, gehoorde verhalen, geziene verhalen. Misschien is alles wat leven genoemd wordt verzinsel. Misschien is alles op Aarde Laten We Doen Alsof. Misschien is er geen misschien bij.