Als je maar voor iedereen liefde in je hart zou kunnen voelen, zou je dat doen. Je zou het graag doen, alleen lijk je zover niet te kunnen komen. Je probeert het en lijkt het gewoon niet te kunnen. Het is niet zo simpel voor je. Op een of andere manier graaf je voor jezelf een kuil waar je hart alleen maar begraven kan worden, verstijfd, een vreemdeling voor zichzelf. Je zou naar liefde terugkomen en toch lijk je jezelf er niet toe te kunnen brengen om het te doen. Er ligt iets aan je gevoel van ongelijkheid ten grondslag.

Er is een soort bewijs van een ander z’n onwaardigheid dat je niet lijkt te kunnen wegnemen. Je zou willen dat je het kon. Je zou willen dat je een goed gevoel over deze persoon had. Als je jouw verzet tegen deze persoon maar zou kunnen opgeven in plaats van de persoon zelf. Je vraagt jezelf af: “Waarom, oh waarom, heb ik zoveel bezwaar tegen deze persoon? Wanneer zal deze afkeer mij verlaten? Wanneer zal die uit mijn hoofd gaan?”

Voor jou voelt het dat deze persoon accepteren tegen jouw natuur is, terwijl het in werkelijkheid tegen je natuur is om niet lief te hebben. Wat is er tussen jou en deze persoon gekomen? Wat is het dat jouw gemak om deze persoon te accepteren zoals hij is blokkeert? Je hoeft hem niet persoonlijk te aanbidden, maar waarom de sterke afkeer, hekel in die mate dat je hart in je borst stolt? Je zou liever helemaal niet aan deze persoon denken, en toch blijf je aan deze persoon denken. Hoezeer je ook jezelf van alle gedachten aan deze persoon zou willen verlossen, gedachten blijven opkomen. Waar ben je boos op, geliefde?

Je kunt zeggen dat je niet eerlijk met deze persoon kunt zijn. Het is te moeilijk voor je en tegen je natuur, zeg je, zelfs als het jouw ware natuur is om lief te hebben? Op een of andere manier heeft deze persoon iets in jou geraakt en is een vervloeking voor je geworden.

Ik moet je zeggen dat deze persoon die jouw geest bezighoudt, onschuldig is. Hij zou graag willen dat je hem mag. Hij zou graag willen dat je zonlicht op hem zou zijn. Hij vraagt niets van je behalve vriendelijk over hem te denken. Deze persoon wil iets van jou wat je hem niet lijkt te kunnen geven. Je probeert uit deze liefdeloze plaats te komen waarin je jezelf bevindt. Je zegt tegen jezelf deze persoon te zegenen en je probeert “God zegene jou, God zegene je” tegen hem te zeggen binnen de grenzen van je geest.

In gedachten vraag je deze persoon die jouw geest lijkt te verteren jou te vergeven. Toch bevind je jezelf in de greep van negativiteit in die mate dat je wanhoopt. Op een of andere manier lijkt deze persoon een doorn in je zij geworden te zijn. Het lijkt jou toe, dat als deze persoon niet in jouw gedachten en je leven bestond, de zon meer op jou zou schijnen.

Feit is dat deze persoon niets met jou en je negativiteit te maken heeft. Hij is een symbool geworden van iets waar je zelfs niet de naam van weet.

Ik probeer jou te zeggen dat de negativiteit die je voelt niet echt is. Ze is niet echt en heeft voor jou ook geen meerwaarde. Er is hier wat koppigheid gaande. Je hebt je kaken op elkaar geklemd.

Je bent in het nauw gedreven. Wat kan deze persoon doen om onder jouw vage kijk op hem uit te komen? Is er iets wat hij doen kan? Wat zou je willen dat hij deed? Je zoekt een antwoord en je vindt het niet. Op een of andere manier is deze persoon uitgegroeid tot een teken van wat je niet wilt. Waar komt deze vijandigheid vandaan? Deze persoon heeft jou niets gedaan behalve bestaan zo goed hij kan. Hij is niet je vijand. Waar bestaat een vijand behalve binnenin jou, Mijn geliefde?

Dit is een moeilijke voor je, de vijandigheid loslaten die je met je meedraagt en goede wil accepteren.

Laat los, laat los, is de boodschap voor jou vandaag. Ik weet dat je het wilt. Je wilt dat vijandigheid eindigt. Dit is een groot kruispunt voor je en je moet erover heen. Je moet weerzin achter je laten.

Je moet een manier vinden om over afkerigheid heen te stappen en terug te komen in jouw ware hart.