Droefheid kalmeert je. Laten we dat toegeven. Soms wend je droefheid aan als een klep. Je put troost uit al je sombere gedachten. Zelfs als ze je aan het huilen maken, pas je je gedachten toe en vind je een geruststellende vertroosting. Dit is oké, weet je. Wat je moet doen is dit toegeven.

Zelfs je schuldgevoel draagt zoetheid in zich. Zelfs je eenzaamheid draagt genoeglijkheid in zich. Je houdt van het gevoel. Je houdt ervan droefheid te voelen. Protesteer niet. Als je er niet van hield, dan zou je het niet zo erg oproepen. Laat die tranen uit je ogen glijden. Oogst de droefheid, en laat haar gaan waar alle droefheid heen gaat. Ze wordt gezuiverd en vloeit weer terug. Ze wordt zoeter en zoeter.

Ontken dit niet. Je put troost uit wat was en nu niet meer is. En toch, wat Ik aan jou wil overbrengen is, dat de vervlogen gebeurtenissen en de mensen die je mist nu net zo bestaan als ze ooit deden. Het is gewoon dat je niet terug kunt gaan naar de tijd en de fysieke aanwezigheid die zij boden. Natuurlijk gaven indertijd de gebeurtenissen en mensen jou misschien niet de troost die je nu uit hen put.

En dus probeer je, op jouw heel menselijke manier, de steek op te pakken die je zo lang geleden liet vallen. Je had zo'n haast, dat je niet wist dat je een steek had laten vallen tot je er ver voorbij was. Dus wat is het waarom je huilt, geliefden? Voor wie is je droefheid bestemd? Ze is voor jou, omdat je dat niet kunt herstellen waarvan je eens niet genoeg wist om het toen te voorkomen en het nu niet kunt herstellen hoe graag je dat ook zou willen, hoe graag je ook wilt dat je het ooit gedaan had.

Je zou nu op je knieën gaan voor het leven waaraan je eens zo snel voorbijging. Je zou tranen weg kussen, die je eens bij een ander veroorzaakte. Je zou jouw medeplichtigheid weg kussen in een spel dat je nu anders zou spelen.

Kus nu je eigen tranen weg. Zegen jezelf, en sta van je knieën op. De droefheid van jouw lang vervlogen verleden vlucht. Natuurlijk draagt ook die vlucht bij aan jouw droefheid. Het is een nieuwe reden voor jou om verdrietig te zijn, dat je niet helemaal zo compleet kunt vasthouden aan de droefheid die je eens zo dicht tegen je aan hield. O nee, je raakt zelfs je hele droefheid kwijt.

Natuurlijk heb je ook weerzin tegen de toekomst, maar anders dan droefheid, kan weerzin tegen de toekomst meer naar vrees neigen. Zeker, droefheid is boven vrees te prefereren.

Nu stel Ik voor, dat je vreugde hebt om het verleden en om de toekomst, waarom niet?

Wat het verleden aangaat, waarom niet blij zijn dat je erom geeft? Waarom niet blij zijn dat je nu gegroeid bent en nu vanuit een groter perspectief kunt zien dan je toen deed? Je zou, als je kon, teruggaan en veranderen hoe je toen reageerde, maar geliefden, dat kun je niet. Je kunt alleen maar je hoed afnemen en zeggen: "Het spijt me. Het spijt me nu. Ik zou nu van iedere minuut met jou houden. Wat was ik een pummel dat ik toen niet van ieder ogenblik met jou genoot. Nu schop ik mijzelf. Nu ben je erg teder voor me, en je brengt alle lieflijkheid in mij naar buiten waarvan ik me toen niet bewust was en waarvan ik mij nu zo scherp bewust ben. En dus ben ik gegroeid, en jij die ik mis bent deel van mijn groei geweest. Ik dank je voor alles wat ik van je geleerd heb. Het spijt me dat ik er zo lang over gedaan heb het te leren. Dat je nu mijn liefde mag kennen. Misschien heb je het altijd geweten en was ik de enige die het niet wist.

"Wat de toekomst betreft, laat mij mijzelf vergeven en gebeurtenissen en iedereen op dit ogenblik loslaten, en spijt zal ophouden te bestaan."