Het woord ondertussen is een overbrugging. Er is geen ondertussen. Er is geen tussentijds. Er is geen pauze.

Daarentegen kunnen We zeggen dat al het menselijk leven niets anders is dan een overbrugging, tussentijds, een pauze.

We kunnen beter zeggen dat het leven zelf oneindig en ongebonden aan tijd is. Jij bent levende Oneindigheid en Eeuwigheid. In het menselijk leven is de Eenheid van Stroming onderverdeeld in miljoenen en miljarden stukjes genaamd tijd terwijl Oneindigheid in een keer is. Oneindigheid is eeuwigdurend, is instant. Het is Nietsheid.

Waarlijk, er is niets te betreuren, niets om over te treuren, niets te bekeren, want niets is ooit gebeurd. Het leven op Aarde lijkt te zijn gebeurd, en nochtans heb je een rekening van goederen gekocht. Je hebt je, om het zo te zeggen, aan de staart van een komeet vast gehaakt. Jij maakt zogenaamd een ritje in een achtbaan terwijl dat alles en wat dan ook een luchtspiegeling is vlak voor jouw ogen. Soms is het een luchtspiegeling van een oase, soms een luchtspiegeling van een droog land en een uitgedroogde keel en een verlangen naar iets wat je niet precies weet, alleen dat je het moet hebben. Het lijkt voor jou zo, alsof je iets hebt verloren en het moet vinden.

Uiteraard, ja, in termen van het leven op Aarde, heb je iets verloren en wat je ervaart is niet echt. Diep van binnen weet je dat. Tijdens de meest aangename dromen en tijdens de ergste angsten, weet je dat het leven, zoals jij het kent, niet waar is. Je weet dat er iets meer is, en dat het iets meer waar is, en jij wilt het. Je wilt dat iets meer, dat je op de een of andere manier ergens onderweg weggelegd hebt, herwinnen.

Het lijkt een lange lijn die jij bereisd hebt en nu probeer Ik te vertellen dat het helemaal geen lijn is, lang of kort. Het is niet eens een punt. Je bent altijd al in de stralende Zon geweest. Je bent nooit ergens geweest. Het lijkt alsof je in een lange slaap bent geweest, en, toch, geliefde, en toch had je één oog open en je was je ervan bewust van wat waar is en wat niet, en toen vergat je het weer. Je vergat wat er onder de oppervlakte wereld zit waar jij zo strak aan vasthoudt.

Geliefden, jullie denken teveel over sommige dingen en jullie vergeten te veel over anderen dingen.

Ah, ja, dit is de manier van de wereld. Je voelt de Aarde onder je voeten en nochtans, de rest van jou is omgeven door mist, door een nevel, door een wolk die lijkt jou zo ver weg te houden van het realiseren van de Waarheid. En wat is de Waarheid, behalve je Zelf, of Mijn Zelf, hoe je het ook wilt stellen.

Het verschil tussen deze ingebeelde jij en de echte Mij is dat Ik me herinner, en jij, de jij die je denkt te zijn, vergeet. Je kan niet helemaal doorgronden Wie Jij Werkelijk Bent. Het lijkt op een overweldigende fictie, een heerlijke fantasie die onmogelijk zo kan zijn, en toch beweer Ik dat het zo is. Ken Mij en ken jouw Zelf.

Ondertussen, tijdens dit onbestaande ondertussen, zoek jij naar wat jij gelooft dat Ik ben, God, terwijl Ik probeer om jou te vertellen wat wat is. Wat is wat is, dat jij en Ik Eén zijn, en dat is het. Dat is waar je naar zoekt om te weten. Jij wilt het ervaren. Hoezeer wil jij Onze Eenheid ervaren, en nochtans ontgaat het concept je. Het is hier vlakbij, op het puntje van je tong. Je voelt het bijna uitbarsten, maar toch niet helemaal. Je bent er bijna. Jij kunt de horizon van de Waarheid bijna aanraken, echter niet helemaal, nog niet helemaal, maar al snel, geliefde. Binnenkort zul jij het Koninkrijk van God dat in jou woont hebben bereikt, en dan zul jij zeggen: "IK BEN."