Het woord altijd is ook een woord dat tijd aankondigt. Nooit, ook. Zelden. Af en toe. Nu en dan. Zoveel woorden en uitdrukkingen die tijd opsommen. Taal is vol met woorden voor tijd die hem delegeren, hem definiëren, hem zo maken. Tijd is een schrikbeeld. Het is een afleider van dat wat niet echt kan worden onderbroken, en dat is Onze – als Ik het woord mag gebruiken – tijd samen. En Ik zal een ander tijdwoord gebruiken als Ik zeg:

Er is nooit een tijd dat Wij als Eén niet zijn. Beschrijvende tijdwoorden zoals verleden, heden, toekomst ontstonden. Merk de verleden tijd op, ontstonden. De tijden hoeven er niet langer te blijven. Ze kunnen weggaan. Er zijn talen die geen werkwoordtijden gebruiken. Het punt is dat omdat iets zo was, het niet betekent dat het nu zo moet zijn.

Wat is taal vol met tijdsgrenzen en toch weet je dat tijd niet echt is. Het is meer een verminking van schoonheid. Leeftijd, oud, jong, allemaal tijdwoorden. Zelfs schoonheid in de wereld wordt met tijd, jeugd en dat alles geassocieerd, en niet zozeer met de ziel. Is dat niet kolossaal? Dat wat werkelijk is en permanent wordt over het hoofd gezien omwille van wat tijdelijk is. Dat is kortdurend. Zo is het leven in de wereld. De diepten worden overgeslagen en de oppervlakte wordt onder de microscoop gezet.

Taal verandert beetje bij beetje, niet in één klap. Beetje bij beetje verandert taal om plaats te maken voor een nieuwe werkelijkheid, een nieuw waargenomen werkelijkheid. In zoveel van waarin nu geloofd wordt, zal niet geloofd worden, en dan weet je wat er gebeurt. Waarin niet geloofd wordt, of wat niet gebruikt wordt, valt weg. Zelfs bergen kunnen dalen worden en oceanen kunnen omhoog stijgen en het leven komt op overeenkomstig zijn gedachten die in zijn taal worden uitgedrukt. Natuurlijk heeft dit plaats in de loop der TIJD.

Maar ook dit moet een natuurlijk proces zijn. Wetten worden niet in beweging gezet. Inspanning wordt niet in beweging gezet. Het leven zelf is beweging en beweging in de ene richting kan in een andere draaien. Dit is wat er in de wereld gebeurt.

En ook jij bent in beweging. Je hebt gehoord dat je lichaam werkelijk allemaal draaiende moleculen is, en de beweging waarin je bent, waarin jouw moleculen zijn, is aan stuwkracht aan het winnen. Je bent sneller aan het stijgen dan je weet. Je bent de hoogten aan het meten. Jij bent Jack de Bonenstaak die hoog klimt en een andere wereld ziet. Natuurlijk klom Jack in zijn geval een minder wonderbaarlijke wereld in, terwijl jij naar een veel gunstigere klimt. Klimmen is werkelijk niet het goede woord. Je doet dat niet. Je stijgt simpelweg naar grotere hoogten. Je bent in een onzichtbare lift en nu praten We over ruimte en al haar afgeleiden en hoe het jouw werkelijkheid beïnvloedt.

Je kunt niet in ruimte vastzitten, net zo min als je in tijd kunt vastzitten. Tijd en ruimte zijn zelfs niet twee. Ze zijn één illusie vanuit verschillende hoeken gezien, maar ze zijn één onafscheidbare illusie waarnaar de wereld leeft. Dit is hoe het zit. Het is niet slecht, begrijp je. Het is slechts minder.

Taal is van vibratie gemaakt en wat zijn vibraties anders dan het begrip bekend als geluid. Je stijgt dichter naar geluidloos geluid. Wat zullen we het noemen, een verfijnde vibratie, zelfs een vioolsnaar die stil blijft, in balans op een heuveltop als het ware.

Je hebt een goede non-tijd die eraan komt in non-ruimte. Je zult meer bekend worden met de vioolsnaar voordat die klinkt. Je zult op een dieper niveau komen dan ooit tevoren. Zo’n dieper niveau is werkelijk op het hoogtepunt in deze schijnbare multi-level wereld Aarde genaamd.