We zijn best een team, jullie en Ik. We slenteren voort in het leven, de Ware Eén van Ons, gretig om te horen wat de schijnbare Elk van Ons te zeggen heeft. Ik zeg: 'Laten We een optocht van liefde houden", en jullie zeggen: "Oké".

Onze geesten stijgen van de grond en We varen door de lucht als in een boot en We landen overal en We landen nergens. Er zijn geen ploffen van landen of het vallen van ankers. Er is geen naar het strand hollen omdat het strand, de kust, de blauwe oceaan, allemaal, naar ons toe komen.

Alles is de energie van gedachte en alles wat We op Onze reizen denken geschiedt pal voor onze ogen. We kunnen alles zien en overal heen zonder een centimeter te bewegen. Alles is binnen ons bereik. Alles is ons gebied.

Dit is wat We doen. Het enige is dat onze gedachten ertoe neigen in beslag te te worden genomen door andere dingen, door details, door oorzaak en gevolg en door wat zorgelijke dingen als rekeningen betalen en ergens op tijd komen. Je weet niet hoe je van de zorgen weg moet gaan. Echt, je kunt van zorgen zelf weggaan.

We reizen samen, jij en Ik. Welke zorgen zou je hebben over grenscontrole als Wij samen reizen? Alle details waar je mee te maken hebt op Aarde worden verbeeld. Ze worden ingebeeld als werkelijk, hoewel ze denkbeeldig zijn.

Ja, Ik begrijp de noodzaak en Ik betwijfel de noodzaak. Ik zeg niet verantwoordelijkheid los te laten. Helemaal niet. Ik zeg de onrust los te laten die vaak langskomt. De zorgen over zoveel rekeningen moeten betalen, zoveel werk te doen hebben. Ik heb het over de periferie die samengaat met zorgen voor hetgeen waarvoor je zorgt. Ik heb het over niet noodzakelijke dingen. Ik heb het over de energie die je besteedt aan de zorgen waar je door overstelpt wordt.

Het leven kan een wandeling in het park zijn als je spanning loslaat. Als je letterlijk een wandeling door het park maakt, laat je je zorgen achter. Ik stel voor dat je jouw weg door het leven gaat terwijl je tegelijkertijd je zorgen achterlaat. Zorgen zijn wat jij zegt dat ze zijn. Je pijnigt jezelf om zorgen. Het zou goed zijn van dit pijnigen af te zien. Je hebt de zeggenschap over wat je zorgen noemt.

Je weet dat je een zware psychische last draagt. Je kunt hem alleen maar met bepaalde spieren dragen. Je maakt je over die spieren die een rol spelen geen zorgen. Ze zullen hun rol spelen. Je hoeft niet tegen elke spier te praten en hem persoonlijke instructie te geven. De spieren spelen hun rol. Ze wachten op je en ze zijn klaar.

Maar in het leven, als je een zorg hebt, dan draag je hem voor en achter en gedurende in je denkgeest. De gedachten wegen zwaar op je. Dit is waar je van af wilt. Je denkgeest moet zich net zo min zorgen maken als je spieren. Je spieren bijten niet op hun nagels. Je spieren zeggen niet: "Goh, zullen we die tafel wel kunnen dragen? Weten we hoe dat moet? We hebben die tafel nooit eerder gedragen".

Ik stel voor dat je al weet hoe je alles doen moet. Heb het idee met je dat alles gemakkelijk is. Het leven is gemakkelijk. Wees gemakzuchtig, niet lui, maar weet waar je heen gaat en ga daar gewoon heen alsof het een wandeling in het park is. Maak het zo. Heb vertrouwen in jezelf in plaats van visies van incompetentie. Je heb het zover in het leven gebracht. Wat kan jou ervan afhouden door te gaan behalve slechte ideeën waar je aan vasthoudt?