In de wereld wordt lijden gerechtvaardigd en toch is lijden niet verdedigbaar. Het lijkt alsof lijden jou wordt overhandigd, maar lijden is een interpretatie die jij maakt. Je beschouwt lijden als een gevolg van het een of ander. Er gebeurde iets of er gebeurde iets niet en je noemt het een oorzaak voor lijden. Er gebeurde dit of dat en je moet adequaat met lijden reageren. In Waarheid is er geen tijd. Daarom is er geen opeenvolging. Er is geen gevolg. Er is niets wat gebeurt als gevolg van het een of ander. Er gebeuren verschillende dingen in een leven op Aarde.

Je zoekt naar verklaringen. Je houdt ervan oorzaken te beschrijven. Je houdt ervan redenen waarom iets gebeurde of niet gebeurde af te bakenen. Je zegt graag: “Om dit of dat, is dit of dat gebeurd”. Oorzaak toewijzen is schuld toewijzen. Wat er ook gebeurd is, is gebeurd en hoe je van hier verder gaat is jouw verantwoordelijkheid. Geliefden, perfecte redenering verzacht niet. De vragen die je stelt kunnen niet beantwoord worden.

Mijn Kinderen kunnen zelfs Mij verantwoordelijk houden. Je zegt dat Ik het deed. Of je zegt dat Ik niet oplette. Of je zegt dat Ik niet kan bestaan. Wat je zegt dat niet bestaat, bestaat duidelijk.

Geliefden, het leven is wat het is. Wat het leven jou ook brengt, het is nu aan jou om het ermee te doen. Het landde in je schoot. Ongeluk of bestemming, gebrekkig of foutloos, jouw leven is de auto waar je in rijdt. Je moet hem sturen. De vraag om te stellen is:

“Hoe ga ik van hier verder? Hoe ga ik door? Mijn positie in het leven is verschoven. Componenten van mijn leven zijn veranderd. Het is mijn leven. Het is van mij. Mijn leven is een reis die ik heb ondernomen en dus reis ik. Soms reis ik door groene dalen. Soms beklim ik bergen. Soms moet ik een andere richting nemen. Wat de omstandigheden ook zijn, ik waag me verder. Wie ben ik om over het weer te protesteren? Met welk recht zou ik opgeven van mijn leven te houden om iets wat er gebeurde? Ik heb nog steeds mijn leven en mijn leven is aan mij om te leven. Ik heb heel goede hulpbronnen in me en ik vind ze en reis door”.

De wereld is gaan geloven in het idee van vreselijk, angstaanjagend, onsamenhangend, hopeloos, onvergeeflijk. Moet jij het leven vergeven dat het het leven is? Met welk goddelijk recht moet je dat? Als er een oorzaak is, dan is het omdat jij het leven verdeelt in verlies en winst.

Soms legt het leven jou in de watten en soms neemt het jouw shirt. Je bent een prins of prinses die niet in de watten gelegd hoeft te worden. Je hoeft niet jouw zin te krijgen. Je bent niet minder noch ben je meer afhankelijk van wat het leven jou geeft. Je bent degene die jouw eigen leven hanteert. Menselijk zijn is een prachtig iets en je bent zeer menselijk en toch is menselijk zijn voor niets een excuus.

Je bent ook een Goddelijk Wezen. Wees het dan. Goddelijkheid stijgt er bovenuit. Je bent een Goddelijk Wezen. Je hebt een ziel. Dus wat als je gehuistvest bent in een menselijk lichaam en aangeduid wordt als een mens? Wees een edel mens. Wees een soldaat in het leger van liefde en houd van jezelf en houd van het leven en wees een vriend voor jezelf.

Je kunt denken dat je verwond bent. Goed, kus je wonde en sta op. In de handeling van opstaan heel je je wonde. Je wonden likken is niet wat je moet doen, want je bent bedoeld de held van je eigen leven te zijn. Wie zal de held zijn als jij dat niet bent?

Kom jezelf te hulp. Raap jezelf op. Recht je schouders en wees trots op jezelf. Je bent geen slachtoffer. Je bent een dappere held. Je blijft daar niet maar liggen. Je staat op en je gaat verder.

Dit heb Ik je gezegd te doen.