Je bent aan de genade van de wereld overgeleverd geweest. Steeds als je je heen en weer gemept voelde, heb je ernaar verlangd niet gehecht te zijn. Niet gehecht ben je vrij je niet door het leven vernietigd te voelen. Het leven gaat door en jij gaat erin mee. Je bent er niet zo afhankelijk van. Het leven hoeft niet in jouw beeld ervan te passen. Het is oké dat het leven het leven is. Je gaat zij aan zij en toch word je er niet door geslagen. Wat het leven vandaag ook is, je gaat niet schuimbekken van woede omdat het leven en de mensen erin niet deden wat jij wilde. Je gaapt er niet van, noch word je gegooid. Het leven doet zijn ding en jij doet het jouwe. Je bent nooit aan het eind van je latijn. Je hebt gelijkmoedigheid.

Dromen worden werkelijkheid of dromen worden geen werkelijkheid. Wat is het verschil? Wat is er na een poosje het verschil?

Je moet je toch schikken. Schik je nu zonder ophef of bezorgdheid.

Je moet het leven toestaan te zijn wat het ook is op het moment dat het dat is. Je weet dat het leven met de minuut verandert en dat je er niet zoveel drukte over hoeft te maken. Tenzij je naar het leven knikt, tenzij je niet geraakt wordt door zijn wendingen en draaien, ben je gehecht. Gehecht, klem je je aan mensen en gebeurtenissen in je leven vast zoals je ze je voorstelt dat ze zijn. Je houdt er aan vast alsof je leven ervan afhangt.

Er komt een tijd dat je niet langer gehecht of zo gehecht bent. Dan kom je er soms achter, dat je per slot van rekening gehecht was aan je gehechtheid. Je dacht dat het prachtig zou zijn niet gehecht te zijn en dan kom je er achter dat je je gehechtheid mist. Je wordt eindelijk volwassen, en je mist de ups en downs van het leven zoals het in gehechtheid geleefd wordt. Je dacht dat je blij zou zijn niet gehecht te zijn. Je dacht dat je van vreugde in de lucht zou springen. Je mist jouw zorgzaamheid zo erg. Je mist dat je zo erg beïnvloed wordt. Je mist jouw opgetogenheid, en je mist jouw onvermogen te bestaan zonder dit of dat. Je kunt het gevoel hebben dat je jouw onschuld verloren hebt.

Nee, Mijn lievelingen, je bent je zelf tot onschuld aan het herstellen. Je bent aan het beseffen dat het leven niet tumultueus hoeft te zijn Je bent lijden aan het opgeven. Nu is het leven geen worsteling, en eens was je zo gewend aan worstelen dat het het houvast van je leven was. Nu zie je, dat je onverschillig bent over wat het leven je toegooit. Als het je een bot toegooit, dan zie je dat je niet zo opgetogen bent als je gewend was. Op dezelfde manier ben je, als het leven je een schok toedient, niet zo geschokt. Je kunt ontdekken dat je ontsteltenis mist. Ontsteltenis was steeds de aanwijzer van jouw bestaan. Nu besta je op effen terrein. De golven van de oceaan gooien jou niet rond op de manier zoals ze deden. Grote golven of kleine golven, je veert er gewoon mee mee. Of er storm of een kalme zee is, jij bent kalm.

Je bent bang dat dit onverschilligheid is, en in zekere zin is het dat. En toch geef je er nog om, alleen stel je geen prijs voor jezelf vast. Regen of zonneschijn, je bent oké. Regen noch zonneschijn is de bepalende factor van jouw leven. Jij bent de determinant van je leven. En je bent op de plaats van je groei gekomen waar je gelijkmoedig bent, onverschillig wat er kan spelen.

Wat er ook mag spelen komt en gaat, en dus kom jij met de zon op, en je gaat met de zon onder. Net als Old man River, de Mississippi, blijf je gewoon doorgaan.