Soms denk je dat je in het leven op je tandvlees loopt. Je weet niet waarom je je zo ontevreden en vaag voelt. Op die momenten, is dat het enige dat je kunt doen om het leven door te komen, om zelfs maar deze ene dag in het leven door te komen. Het leven is niet echt anders dan vorige week, maar, op een of andere manier voel je je deze week alsof je op een smal koord danst zonder vangnet.

Je hebt geen idee wat het is dat zo moeilijk lijkt. Het enige dat je weet is dat je je op de rand van overleven bevindt. Je bedoelt niet alleen je fysieke leven. Je weet niet wat je bedoelt. Alles wat je weet is dat je volhoudt.

Wanneer je je zo breekbaar voelt, en het leven zo overweldigend voelt, ook al weet je niet waarom, dan ben je op een goede plek. Je dacht dat je op een slechte plek was, een onveilige plek. Herinner je op dit ogenblik dat het leven niet over veiligheid gaat. Het leven moet meer inhouden dan veilig of onveilig. Je weet niet echt waar je veilig of onveilig voor bent.

Nu zal Ik je vertellen wat er gaande is, en wat het is waar je aan vast houdt alsof het leven er van afhangt. Het zijn je grenzen, geliefde. Het voelt misschien alsof je achteruitgezet bent, terwijl je al die tijd ver vooruit bent. Het verlies van grenzen is alleen maar het verlies van grenzen, en toch ben je uit je doen geraakt terwijl de grenzen, net als ijsbergen, wegsmelten. Je hebt vrij willen zijn, en nu je op de oever van de rivier van vrijheid vertoeft, ben je er niet zo zeker van. Je smeekte om vrijheid. Je verlangde er vurig naar. Je keek er naar uit, en nu je op het randje ervan staat, ben je er niet zo zeker van dat je er in wilt springen. Nu je er zo voor staat, hield je misschien wel van de grenzen. Ze waren jullie babydekentjes, geliefden.

Je ontdekt dat de grenzen die je minachtte je verbinding met de wereld vormden. De grenzen waren de ketenen die jou gevangen hielden in de ruimte, en nu, beklaag je je over het verlies van grenzen zonder het in de gaten te hebben. Vaarwel, grenzen. Nu is het tijd voor het onbegrensde, en je denkt dat je vast moet houden aan iets tastbaars. Eigenlijk was het niets waar jullie je aan vast hielden, geliefden. Hoe werkelijk tastbaar denk je dat de grenzen waren waar je aan vast hield ? Je dacht dat de grenzen dikke koorden waren terwijl het alleen maar dunne draden van je gedachten waren. De tralies hielden je op je plek, dat voelde je. De tralies gaven je grenzen, en je wist waar je was.

Nu weet je niets. De ijsbergen zijn aan het smelten. Je voelt dat ze van je af bewegen. Je voelt misschien geen vaste grond meer door het wegvallen van grenzen.

Je bent in een kinderzwembad geweest, en nu bevindt je je in de Oceaan. Eerlijk gezegd voel je je vaag, op dit moment. Je bent de kluts kwijt. Je mist het zicht op de kust ook al had je er vaak genoeg van. Onwetendheid lijkt opeens als thuis te voelen of tenminste als een comfortabel bed.

En nu is het bed weg. De kamer waar je je in bevond is weg. Je lichaam mag dan dezelfde plek bewonen, toch ben je ergens van los geraakt.

Het lijkt haast wel science fiction. Het ene moment speelde je nog binnen de grenzen van de kleuterschool, en nu ben je op de middelbare school, en je kent de naam niet van waar je bent, en je weet niet hoe je daar terecht gekomen bent. Je bevindt je gewoonweg in een andere kamer, een kamer zonder muren. De muren van Jericho zijn omgevallen, en toch had je op die muren geleund en nu zie je ze niet meer. Dit is wat er met je gaande is.

Verwelkom vandaag het onbegrensde. Schep vreugde in het vinden van je weg in het onbegrensde. Haal adem en schep er vreugde in.