Wat is het dat jou ertoe brengt aan het verleden vast te houden? Wat brengt jou ertoe te huilen om iemand die eens in leven was en jou lief was en jou nog steeds lief is? Het zou verstandiger zijn degene van wie je houdt te vieren dan jouw grote liefde met tranen te begieten.

Het is tijd waarom je rouwt. Er was eens een tijd dat iemand jou innig liefhad. Bijna je halve leven heeft de geliefde de Aarde verlaten en je huilt nog steeds. Waarom huil je anders, geliefde, dan om een tijd in je leven dat je iemand anders was en jouw geliefde trouw aan je was? Jouw geliefde is nu trouw aan je. Hij is trouwer dan ooit. Zijn liefde is nu groter. Wat als jouw liefde nu groter is en je blij zou kunnen zijn dat jij zelf weet hoe lief te hebben en lief te hebben zonder gehechtheid?

Je hoeft je overleden geliefde niet dichtbij je te houden. Je hoeft hem niet aan jou te binden. Hij is nu net zo dichtbij je als Ik ben, want jouw geliefde en Ik staan pal naast je, tegenover je, zo dichtbij jou als zo dichtbij maar zijn kan.

Liefde is niet heengegaan. Een lichaam ging weg, dat is alles. Liefde blijft. Denk je dat jouw geliefde wil dat je om hem huilt? Hij wil dat je om hem lacht. Hij lacht nu naar je en noemt je bij de naam.

Het is waar dat hij heel veel voor jou betekende toen hij in leven was op Aarde en hij betekent nu veel voor je. Je bent blij om de liefde die hij over jou uitstortte. De liefde was daar in zijn hart. Wat zou hij anders kunnen doen dan haar over jou uitstorten? Dat was zijn vreugde. Jij en hij hadden een wederzijdse vreugde. Is dat om om te huilen?

Hij verliet nooit jouw hart en jij verliet nooit dat van hem. Wat kun je nog meer vragen?

Je weet dat het niet mogelijk is naar die dagen terug te keren, hem in een lichaam te laten terugkomen. Als het mogelijk zou zijn, zou het niet hetzelfde zijn. Jij bent niet dezelfde. In de Oneindigheid had je een speciaal ogenblik en je hebt het nog steeds. De liefde die je voor je geliefde had en de liefde die hij voor jou had duren net zo sterk voort als ooit. Er was nooit een breuk erin. Ze was er altijd. Je liefde voor elkaar is bezegeld. Ze kan niet verbroken worden. Dit is liefde. Of de geliefde om wie je huilt nu vader, moeder, zoon of dochter, echtgenoot of vrouw is, de liefde die je gaf en nog steeds geeft en de liefde die je ontvangt en nog steeds ontvangt, is niet veranderd. Het voorwerp van jouw liefde is niet veranderd behalve in vorm. Hij kan jouw huidige leven niet fysiek innemen zoals hij eens deed. Bedenk eens, dat voordat je zelfs maar over de ziel en Eeuwigheid en Oneindigheid wist zoals je ze nu kent, je liefde kende. Je kende eenvoudig beloonde liefde. Hij glimlachte, jij glimlachte. Hij lachte, jij lachte. Je maakte elkaar gelukkig. Dat is een groot ding.

Moet je bedroefd zijn om de glorie die je leven in een zekere tijd en plaats op Aarde inhield?

Je weet hoe inspanningsloos liefde is als je haar hebt. Ze is er gewoon. Je zou er geen afbreuk aan kunnen doen als je het zou proberen.

Liefde is niet minder omdat de fysieke belichaming niet langer op Aarde is.

Waar kan liefde trouwens gevonden worden? Waar leeft jouw liefde? Ze leeft in je hart. Ze leeft in het Universum. Liefde leeft. Een liefde leeft eeuwig. Je kunt nu blij zijn dat je eens op Aarde een grote liefde had en je hebt die liefde nog steeds.