Hoe heerlijk is het tot Mij te ontwaken. Hoe en wanneer het komt, als je tot Mij ontwaakt ben je blij, want je hebt je weer met het Paradijs verenigd. Dit is het licht dat ontwaken tot Mij laat schijnen. Helder Licht in het Paradijs zou de titel kunnen zijn van een boek dat Ik schrijf.

Nu moet Ik het wat nader toelichten. Tot Mij ontwaken in het heldere Licht van het Paradijs betekent niet dat alles stil blijft. Je bent op Aarde waar alles nog beweegt, lijkt te bewegen, voorgeeft te bewegen, te bewegen weg van het centrum. Dat je het licht gezien hebt, betekent niet dat alles in de wereld stabiel is. Het leven in de wereld haalt nog steeds streken uit. Het kleed kan onder je vandaan getrokken worden. De Aarde kan beven. Bomen kunnen schudden.

Wat is er dan stabiel, zou je kunnen vragen. Welnu, geliefden, jullie zijn stabiel. Jullie worden niet uit je evenwicht gebracht door de tegenstrijdigheden van het leven in de wereld. Tenminste, je wordt niet zo uit je evenwicht gebracht. Je wordt niet zo erg uit je evenwicht gebracht. Je wordt misschien helemaal niet uit je evenwicht gebracht, of het kan zijn dat uit je evenwicht gebracht worden jouw leven niet op zijn kop zet. In elk geval lijkt van streek raken niet zo belangrijk als vroeger.

De sleutelwoorden hier zijn lijken te zijn. Wat leek te zijn was nooit! Het leek slechts te zijn. Je dacht dat. Het leven in de wereld en jouw overgang eruit dood genaamd zijn verschijningen. Het zijn luchtspiegelingen. De hemel weet, dat het lijkt dat je op Aarde bent. Het lijkt dat jouw voeten op Aarde zijn. Oh ja, zo lijkt het. Toch is het leven in de wereld een film die je ziet en je komt er echt werkelijk in.

Voor een poosje vergeet je jouw Zelf, zo diep zit je in de film.

Naarmate je ogen tot het Licht van God ontwaken, raak je gewend aan het ritme van het kroegenlied dat in de film gespeeld wordt, en je begint te zien dat jij en het ritme niet één en dezelfde zijn.

Hoe dan ook, je hebt een idee van waar je bent en je weet bij Wie je bent. Je bent Eén met Mij en niet één met de film op het doek. De film is een kleine omweg, wat ontspanning, zullen We zeggen, wat kronkelende activiteit, iets als rijden in de achtbaan.

Nu behoud je, welke film je ook ziet, in welk wagentje je ook rijdt in het Pretpark, jouw evenwicht.

Je weet waar je werkelijk bent. Je weet wat echt is en wat niet echt is. Je kent de Essentie van Jezelf en Mijzelf. Je weet dat We elkaars hand vasthouden en dat Onze Harten niet twee maar Eén zijn. Bovendien weet je dat alle karakters in de film waar je op het ogenblik in bent, ook elkaars hand vasthouden. Je weet dat Wij, de zogenaamde Wij, ook de hand vasthouden van ieder ander. Het hele leven is zogezegd net zo paradoxaal als één hand die klapt.

Nu, tot Mij ontwaakt, ben je jou zoals je altijd was behalve dat je ogen nu open zijn en je een beter zicht op de film hebt. Je hebt een hogere plaats en zo een uitgebreider zicht, een meer objectieve kijk, maar je hele hart is er nog in, alleen sta je steviger op je benen.

We kunnen zeggen dat niets anders is, maar alles is anders omdat jouw blinddoek is verwijderd.

In feite droeg je nooit echt een blinddoek. In feite waren jouw ogen nooit gesloten, maar zagen je ogen niet. Jullie zien met je geest, geliefden. Je ziet wat je interpreteert dat je ziet.

Het is zoals in het leven als je naar je autosleutels zoekt. Je kunt ze gewoon niet vinden. Je zocht overal en zag ze niet. Toen keek je toevallig op en daar waren ze. Je sleutels waren bovenop de koelkast of op hun haak waar je ze altijd doet. In feite waren ze steeds in je hand en dus heb je nu het Paradijs pal voor je .....