Ik zou graag over de wereld praten alsof het een appel is die Ik in Mijn hand houd, een heel erg mooie rozerode appel, die energie uitstraalt als de zon, die Mijn energie uitstraalt als de zon. Ik houd deze appel vast en Ik ben er gek op. Ik bracht hem in beweging om rond te draaien, en aldus ontwikkelde het zichzelf, en nu bevat de ronde appel van de wereld jou. Ik houd allen in Mijn handen. Ik houd het vast met liefde. Geen enkel stukje leven van de wereld is zonder Mijn liefde. De wereld is een appel van Mijn liefde. De wereld is de boomgaard die Ik geplant heb. Ik kijk vol liefde naar Mijn boomgaard. Ik ben zeer in Mijn schik.

Jij bent de vrucht van Mijn zaad dat groeit. De prachtige dieren van het veld zijn uitgerust met grenzen. Maar jij bent het veld van alle mogelijkheden. Aan jou gaf Ik het hele scala om in rond te zwerven. Ik benoemde je tot leider van het land waar je op leeft. Ik liet jou de wereld na om er van te maken wat je wilt. Boven jou werd geen plafond gezet. Jij kunt zo hoog gaan als je maar wilt. Voor jou bestaan er geen grenzen. Je bent zo druk bezig dat je soms, zo vreemd als dat is, de liefde vergeet waar je uit geschapen bent. Je vergeet om lief te hebben. Je kijkt in ogen maar ziet niet. Wat zie je dan wanneer je Mij niet ziet ? Wat voor verzinsel zie je ? Wat zien jullie niet, geliefden ? Wat zien jullie niet ?

Mijn bewustzijn van jou en wat Ik geschapen heb toe Ik jou geschapen heb, is groot. Ik heb jou aan het hoofd gesteld, zo groot was Mijn bewustzijn en vertrouwen. Ik heb Mijn vertrouwen in jullie niet verloren. Jullie zijn het, geliefden, die misschien wel het vertrouwen hebben verloren.

Ik zou je je vertrouwen terug willen geven. Waar ben je het kwijt geraakt ? Of beter eigenlijk, waar denk je dat het gebleven is ? Ik heb het nooit van je af genomen, dus waar heb je het gelaten ? Hangt het half uit je broekzak ? Heb je het op het kastje laten liggen bij je sleutels ?

Je vertrouwen gaat hand in hand met je visie. Als je maar wist wat Ik geschapen heb toen Ik jou schiep. Als je er maar een glimp van zag. Maakt ook niet uit. Zul je Me vertrouwen ? Zul je je aan Mij toevertrouwen en aanvaarden wat Ik nu aan je geef en wat Ik lang geleden aan je gaf ? Zul je zeggen :

"Lieve God, soms ben ik vergeetachtig. Dank U dat U mij eraan herinnert dat Ik afstam van U. Dank U dat U mij er aan herinnert dat ik niet onbetekenend ben ook al lijk ik mezelf zo te zien. U heeft een hoge dunk van mij. Er zijn er die dat niet hebben. Maar toch ziet U, de Koning van Allen, mij als een Heilig Wezen. Ik zou graag mijn gezichtsvermogen terug krijgen. Leen mij Uw ogen zodat Ik kan zien zoals U ziet, en zo dat ik kan zijn zoals U mij acht te zijn, op één lijn met U. Ik geef toe dat ik hier soms niet de vinger op kan leggen, en dus heb ik het gevoel in een klein afgelegen hoekje van het Universum te bestaan, en dat ik helemaal niet veel waard ben, als ik al iets waard ben.

"Vraag mij daarom nu eenvoudigweg om U te geloven. Hoe kan ik U niet geloven, Mijn Ene God, de God van Allen ? En toch is het zo gemakkelijk geweest om te vergeten en mijn visie af te laten dwalen ver weg van Uw visie.

"Hoewel ik z nu nog niet kan zien met Uw ongelooflijke ogen, zal ik mij het gaan herinneren en zal ik verder kijken, en zo zal ik U overal zien lachen naar mij. IK DANK U."