99% of zo van de ideeën die je hebt kwamen ergens vandaan en werden in jou gegoten. Voor het grootste deel zijn jouw ideeën niet origineel. Ze werden op jou genaaid. Het anders te bekijken komt misschien zelfs niet bij je op. Schuld, bij voorbeeld. Er is heel wat te doen over schuld, en dat het langdurig moet zijn alsof schuld een deugd zou zijn, alsof boetedoening een deugd zou zijn, alsof jij schuld weer zou moeten goed maken.

Wat is schuld anders dan toen niet weten wat je nu weet? Zeg Me, is dat iets slechts? Spijt is hetzelfde. Spijt is nog een verspiller van tijd en hart.

Wat zijn de ergste dingen in de wereld, zo zegt de wereld, behalve dood en ziekte? Wat als de dood en ziekte als vrienden gezien zouden worden en niet als vijanden? Wat als de dood een beloning voor leven zou zijn in plaats van een doodstraf? Wat als ziekte een goede dokter zou zijn, die slechte gezondheid wegnam en balans herstelde? Zeker, ziekte betekent genezend zijn.

De dood is een ingang naar een goudmijn. De dood is een rit in een tram die jou voorbij de regenboog brengt. Wat als de dood gezien zou worden als een niet-gebeurtenis waarover je je moet verheugen? Wat als de dood een graduatie is van lichaam en ziel naar uitsluitend ziel? Wat als er applaus was voor de dood, en de dood niet als de Man met de Zeis gezien zou worden? Wat als de dood als een hoogtepunt van het leven gezien zou worden, meer als een knapzak die iemand over zijn schouder draagt als hij een bepaalde weg afgaat. De dood is een vrije pas waarvan er een gegeven wordt aan al degenen die klaar zijn om verder te gaan. Vroeg of laat sterven lichamen. En iedereen zal die vrije pas ontvangen die hem een wereld in leidt, die het verstand te boven gaat.

Wat als er niet zoiets was als een ander verlaten? Zelfs als er iemand vertrekt, zoals uitvaartondernemingen met plechtige stem graag zeggen, wat als er geen statigheid aan de dood is? Wat als rouwen niet langer de hoofdrol in de wereld zou spelen?

De dood heeft jou die achterblijft nog niet bezocht, en je gaat verder alsof je schuldig was aan de dood van een geliefde. De dood van het lichaam werd vastgelegd lang voordat jij op het toneel verscheen. Het lichaam is uiteindelijk maar het lichaam. Het hield een recept voor het leven op Aarde in. Er is niets om te treuren behalve een lichaam dat achterblijft. Hoe dierbaar en verheerlijkt is de macht van een geliefd lichaam.

Kostbaar voor jou is het stoffelijk overschot. Het maakt niet uit, het lichaam was een auto die een vervaldag had. Het lichaam is alleen maar alles wat je zegt dat het is. Maar vroeg of laat is het een voertuig dat je inruilt.

Bladeren vallen van bomen. Jeugd groeit naar volwassenheid. Het lichaam was een altijd veranderend ding. Niemand houdt het eeuwig, en waarom zou je dat denken? Praktisch gesproken, wat zou daarvan het voordeel zijn?

Het lichaam is een valse afgod, geliefden. Hou van het lichaam, maar maak er geen heiligdom van. Het is waar dat het een ziel huisvestte, een machtige ziel, en nu is de ziel naar groenere weiden gegaan. Haar tijd is voorbij. Zoveel drukte hoeft er niet over een lichaam gemaakt te worden. Een lichaam is uiteindelijk maar een lichaam. De gekende maar niet geziene ziel had een goed afscheid terug naar waar ze vandaan kwam, en waar ze werkelijk nooit is weggegaan. De ziel van het lichaam was altijd waar ze nu is. Er was nooit een weggaan. Een cirkel werd gerond. Alle losse knopen werden vastgemaakt. Over de dood van het lichaam hoef je niet zo'n grote drukte te maken. Geniet van de momenten van het leven. Geef treuren en schuld en spijt en al dat soort dingen op en stimuleer in plaats daarvan het leven.