Geliefden, je ziet grote dingen in het leven en je ziet kleine dingen in het leven. Je hebt erom bekend gestaan kleine dingen groot en grote dingen klein te maken.

Je vormt gebeurtenissen om in ruimte en dus noem je ze groot of klein. Je categoriseert. Je doet gebeurtenissen in een gleuf. Sommige gebeurtenissen die je groot noemt maken jou gelukkig. Sommige gebeurtenissen die je groot noemt maken jou ongelukkig. En toch heb je ze aangeduid als grote oorzaken voor ongelukkig zijn. Je categoriseert. Bovendien zeg je dat B A moet volgen. Wat als je dat niet deed?

Wat als het leven in de relatieve wereld gewoon uit gebeurtenissen opgemaakt zou zijn? Wat als jouw ervaringen die bewijzen dat je hulpeloos bent niets meer zijn dan treinen die langsgaan en jij bij het spoor staat en erop wacht dat de treinen langsgaan?

Of misschien zit je in de trein en je ziet mensen wachten en je bent ook een van de mensen die wacht en kijkt naar de treinen die langs daveren. Je zit in de trein en je bent tegelijkertijd buiten de trein, dezelfde niet bestaande tijd die bestaat in niet-bestaande ruimte. Het idee van wachten is ook een concept van tijd.

De concepten van tijd en ruimte zijn zelf-opgelegd - en groeps-opgelegd - en toch voegen precies deze concepten verrijking aan het leven toe. Je houdt van alle aspecten van het leven. Bovendien hou je van het idee dat je je de kosmische ruimte in waagt, waar er minder hindernissen zijn en alles nieuw lijkt en groot en grenzeloos.

De kosmische ruimte is dichter bij de Waarheid, nietwaar? Er is Onmetelijkheid. Er zijn geen grenzen. Jullie zijn zielen die rondlopen in lichamen in een verzonnen land. Vaak voelt het leven op Aarde niet werkelijk voor jou,hè? Je voelt de onwerkelijkheid en kunstmatigheid van het leven op Aarde. Je neemt jezelf waar terwijl je aan het leven op Aarde deelneemt en de leegheid ervan voelt zelfs als je er de rijkdom van ervaart. Wat een spel in een spel van helemaal niets behalve gigantische Onmetelijkheid.

Je wilt bij de Onmetelijkheid horen en je wilt ook in het veld van het leven spelen dat heel echt lijkt en helemaal niet echt is.

Ik ben echt en je ziel is echt. Er is geen Humpty Dumpty. Er is geen schaal die kan breken, want er is in Waarheid helemaal geen schaal om te breken.

Jouw hart is de koppeling tussen de Hemel en de fictieve Aarde. De Hemel is waar en toch is het geen plaats. Het is ruimteloosheid en jouw hart verlangt het beste van beide werelden, terwijl in werkelijkheid er geen dergelijke wereld bestaat. Er is Zijn en Zijn is alles.

Het Aardse leven overheerst als je jezelf ontdekt in een lichaam dat op Aarde rondzwerft. Een deel van jou weet dat je in de Hemel gebaseerd bent. Een deel van jou kent de Waarheid en kan haar niet echt geloven.

Dus in het hele leven op Aarde reis jij en dus vind je jezelf. Het leven op Aarde is een ontdekking van de Heelheid waar je nooit van wegging. Wat maakt jou aan het tikken als er geen tikken is?

En hoe kun je Heelheid vinden als je er zogezegd middenin bent, als je volledig heel bent? Je bent er alles van. Je hebt een droom waaruit je maar niet kunt ontwaken. Je schudt jezelf en je zegt: "Wakker worden, wakker worden. Het is een droom. Niets ervan is echt".

En toch val je weer in slaap steeds weer die droom in en je houdt hem vast en je wilt hem niet loslaten.

Die droom is kostbaar en toch is het maar een droom. Alles van het leven op Aarde is een droom die steeds maar doorgaat totdat je eruit ontwaakt en je het Grote Wezen kent dat jij en Ik in Eenheid zijn.