Je lag te rusten in Heaven, en je zonk weg in een soort droom. Je had een soort van droom dat je niet daar was waar je was. Je had een soort van droom dat je ergens heen gezworven was, en je droom ging maar door. Zo nu en dan, keerde je je om en deed je je ogen even open, en daarna dompelde je jezelf weer helemaal onder in de droom. Je was zo diep verzonken in de droom, dat je dacht dat de droom werkelijkheid was, en je dacht dat je vage herinnering aan liggen te rusten in Heaven je verbeelding was, of een mythe waar je wel eens van gehoord had.

Beetje bij beetje, begin je wakker te worden uit je droom. Beetje bij beetje gaan je ogen open. “Wow, dat is een sterke droom die ik hier heb!“ zeg je terwijl je je ogen uitwrijft. En dan, voordat je het in de gaten hebt, ben je weer in slaap gevallen in het diepe ravijn van de droom die doorging. Er was zoveel bewijs van deze droom. Al de andere mensen in je droom hadden min of meer dezelfde droom, en waren er ook zeker van dat het werkelijkheid was.

Je ontmoette schijnbare anderen op dezelfde plekken. Je viel wel eens over een steen, en anderen ook. Er stonden grote gebouwen waar jij en anderen in - en uitliepen. Er moest gras gemaaid worden, pijn gevoeld worden en drankjes gedronken worden zoals water en melk. Iedereen wist wat sodawater was. Alles had een naam in verschillende talen. Je droom was tegelijkertijd algemeen en specifiek.

Er werd op hetzelfde moment van uitvindingen gedroomd. Er kwamen nieuwe auto’s uit. Mensen vlogen in vliegtuigen. Dromen binnen dromen kwamen uit.

Er waren absurde dromen binnen de droom. Er waren arena’s waar mannen andere mannen sloegen, en mensen kwamen er naar kijken en juichen. Er waren ontmoetingen waar mensen in uniformen van een afstand op elkaar schoten. Bommen ontploften in de lucht. In de droom werden zulke brandhaarden afgekeurd of verheerlijkt, en toch gingen ze door, en de droom werd eerder als iets vanzelfsprekends beschouwd.

Er werd melk gemorst. Er waren zwabbers. Er waren dieren op plekken zoals jungles, wouden en woestijnen.

Er waren lichamen en harten die klopten, en verkeer en verkeersopstoppingen en ongelukken op snelwegen met vele rijstroken.

Er waren spellen binnen spellen en boeken en tijdschriften met iets dat foto’s genoemd werd. Er waren zelfs filmvoorstellingen.

En toch gluurde de Realiteit zelfs door deze mammoetdroom heen. Zonnestralen lichtten de droom op. Er was zoiets als gelach en baby's en kinderen die speelden. Er waren moeders en vaders en liefde. Liefde was er zelfs in overvloed. Er was zo’n vriendelijkheid dat het wel moest komen van een of andere herinnering aan de Werkelijkheid.

Er waren oceanen waar je in kon zwemmen en een lucht om naar te kijken, je kon bruin worden en er kwam regen naar beneden.

Er waren de vijf zintuigen en verschillende opvattingen over wat daarmee als mooi of wat als lelijk werd gezien. Hetzelfde zintuig, en toch verschillende opvattingen over wat de zintuigen waarnamen. Was dat niet fantastisch?

Er waren momenten en uren en dagen, en deze droom leek lang te duren.

Al gauw wilden mensen wakker worden uit deze lange kronkelende droom en terug zijn in wakker zijn. Het was nooit te laat om terug te gaan en het was ook nooit te vroeg daarvoor. Harten konden oprijzen en lichamen konden weggaan, en zelfs terwijl de almachtige lichamen rond renden in deze droom, kwam wakker worden voor, en dat
kwam steeds vaker voor totdat iedereen wakker kon zijn zelfs wanneer ze in de droom waren, en ze konden natuurlijk nog lang en gelukkig leven.