Als er boven een hemel is, dag of nacht, zonnig of niet zonnig, bewolkt of onbewolkt, en je kunt ernaar opkijken, hoe kun je je dan moe voelen, bang, boos, verveeld, blasé, of welke van de verschillende manieren waarop je je kunt voelen? Ben je niet elke en iedere dag deelgenoot van iets verbazingwekkend prachtigs? Hoe kan een hemel zo mooi zijn op zoveel verschillende manieren en jij je daarbij niet anders dan opgetogen voelen? Denk je eens in, sterren bij nacht, een maan, schaduwen. Wat voor soort spectaculaire God kan zulk een wonder scheppen! Wat een voortreffelijke God ben Ik! Ik sta zelfs verbaasd over Mijzelf! Niettemin, wat zou er anders van Mij kunnen komen dan schoonheid?

Ik installeerde een hemel, zodat je een glimp van de Onmetelijkheid van de Schepping zou kunnen krijgen. Ik beklom een hoge ladder en plakte de sterren in de nacht. Of Ik leunde omlaag naar een wolk en liet de sterren de nachthemel in vallen. Of Ik zette kaarsen over het hele netwerk van de hemel en stak ze iedere nacht aan, zodat je ze zien kunt en een idee kunt krijgen van grootsheid.

Hoe zit het met het land en de zee die Ik ontwierp toen Ik Zijn in het manifeste in beweging zette? Zou de Eeuwigheid zelfs voor Mij lang genoeg kunnen zijn om iedere Handeling van de Schepping te omschrijven? En hoe zit het met het draaien van planeten en het op zijn kop staan van dit alles - de galaxieën en wat niet meer?

Laten We meer in detail treden als We de wonderen die Ik heb verricht overpeinzen. Een vlinder. Een libel! Vuurvliegjes! Kom op, wat heb je nog meer nodig om te weten en met zekerheid te weten, dat er een God is die alles ontwierp. Uit schijnbare Nietsheid ontstond Schoonheid van zulke proporties dat We zulke Schoonheid alleen als miraculeus kunnen betitelen. Neem Me niet kwalijk, maar heb je dit allemaal niet meegerekend?

Ik zette haastig jouw ziel in elkaar en Ik doorvlechtte haar met de ingewikkeldheden van een menselijk lichaam. Van de top van jouw hoofd tot het puntje van jouw tenen, schiep Ik binnen elk aspect van jou verbindingen van onverslaanbare verbondenheid - van ongelooflijke verbondenheid, en toch vraag Ik je te geloven, nee, meer dan geloven, het wonder te accepteren waarvan ook jij deel uitmaakt.

Mijn meest wonderlijke schepping van alles ben jij. Niet met nonchalance gaf Ik jou heerschappij over ieder levend ding en de wereld zelf. Ik was niet zorgeloos noch had Ik het mis. Ik maakte jou naar Mijn beeld, zodat je kon zijn zoals Ik. Je moet accepteren dat je in je de neiging hebt te zijn zoals Ik ben en de wereld uit te voeren met dezelfde schoonheid waarin Ik haar schiep.

Als de wereld nog niet naar jouw genoegen is, verlang dan, nu volgend in Mijn voetstappen, zoals Ik verlang en voor je het weet zal de wereld zijn zoals jij verlangt. Verlangen is niet maar wensdenken. Verlangen is scheppen. Er is geen minuut waarin je niet, door jouw gedachten, door jouw ideeën, schept. Je kunt jezelf niet van verantwoordelijkheid ontslaan.

Verantwoordelijkheid is hetzelfde als gelegenheid. Ik verwissel geen woorden. Verantwoordelijkheid is dat je iets doen kunt. Verantwoordelijkheid is een grote kans. Verantwoordelijkheid is een huldebetuiging aan jouw kundigheid. Ze is een erkenning van wat waar is. Kun je of kun je niet een wereld scheppen net zo mooi als de fysieke wereld die Ik schiep? Het leven in de wereld kan toch zeker de schoonheid evenaren die het jou op een gouden blad heeft opgediend? Natuurlijk kan de bestaande wereld haar geërfde schoonheid waarmaken, en jij bent het middel waardoor ze dat kan.