Kinderen stellen eindeloze vragen aan hun ouders: "Welke kleur heeft de lucht? Waarom is hij dan blauw? Waarom is de hemel niet groen en het gras blauw? Mag ik zondag naar het circus? Waarom kan ik zondag niet naar het circus gaan? Kan ik zaterdag gaan? Waarom ben ik op de grond gevallen en heb mijn knie pijn gedaan en moet ik huilen? Waarom doet het pijn? Jij kunt het in orde maken, is het niet? Je bent mijn moeder, hè?"

En je geeft niet graag het antwoord: "Je bent te jong om het te begrijpen." Jij vindt dat antwoord helemaal niet leuk.

En jij richt je tot Mij en vraagt: "God, waarom heb ik pijn? En waarom staat U dat toe?"

Je hebt dezelfde vragen en nu stel je ze aan Mij. "Toen je een kind was, sprak je als een kind." En je vond het antwoord van je ouders nooit fijn, gewoon omdat je te jong bent om het te begrijpen.

Geliefde, weet je dat je niet in een encyclopedie kunt zoeken en antwoorden vinden op je diepste vragen. Je begrijpt dat vragen om informatie één ding zijn en dat de vragen die je stelt voor veel meer zijn dan voor informatie. Je kent al, begrijpt en accepteert het concept van niveaus van gewaarzijn. Je vindt het gewoon niet leuk om te horen.

Je begrijpt dat een kind niet op al zijn vragen antwoorden hoeft te hebben. Wat dan, geliefde, als het kind dat zou krijgen? Wat als het kind een ogenblikkelijk begrip zou hebben?

Wat je vraagt is niet te veel gevraagd, maar de vragen die je stelt hebben de antwoorden die, op dit gebied van het leven, aan jou voorbij gaan. Je hoeft niet alles te weten. Op dit punt in jullie evolutie, het maakt niet uit hoe wanhopig je bent om het te begrijpen, wil je het weten, omdat je het wilt weten. En toch, ben je niet klaar om het te horen. Als Ik tegen je gezegd had bijvoorbeeld, dat je op dit moment niet de geavanceerde wiskunde kunt begrijpen, zou je het kunnen accepteren.

En toch, diep van binnen, begrijp je dat de vragen die je Mij stelt een simpel antwoord hebben. Eén eenvoudig antwoord. Dus dan kan misschien worden gezegd dat het antwoord te simpel voor jou is om te begrijpen. Het stellen van jouw vragen heeft een voordeel. Er is altijd meer en meer en je wilt meer en meer. Het stellen van jouw vragen is misschien belangrijker dan het antwoord.

Als Ik jouw vraag vereenvoudig, als Ik je vraag terugbreng tot het eenvoudigste, als Ik jouw vraag herformuleer naar wat je fundamenteel vraagt, zul je met Mij meegaan? Wil je de vraag horen die Ik je hoor stellen?

Ik hoor het stellen van jouw vele vragen als één fundamentele vraag:

"God, houdt U van mij?"

Dit is wat je wilt weten. "Dwars door dit alles heen, houdt God van mij? Door dik en dun, houdt God nog steeds van mij? "

Jij bent op zoek naar bewijs. Jij wilt weten dat God van je houdt. Het is moeilijk voor je om het leven, zoals jij het kent, te kunnen combineren met liefde. Op dit niveau, bestaat het bewijs niet. Geliefde, op dit niveau, kun je op de eerste plaats niet bewijzen dat Ik besta. Welke definitie van God kan het allemaal zeggen? Waar zijn de foto's van Mij en waar kan Ik gelocaliseerd worden?

Ik ben gevestigd in je hart. En dus alle vragen die je stelt, stel jij aan je eigen hart. Je hart is woordeloos. Het is krachtig, maar toch is het woordeloos. Het antwoord kan niet worden gevonden in woorden. Woorden gaan niet diep genoeg.

Geliefde, als je het bewijs van het lijden accepteert als bewijs van Mijn niet-bestaan, dan verloochen jij jezelf.

Jij roept tot Mij. Jij stelt Mij vragen. Laat jouw vragen stellen het bewijs van Mijn bestaan zijn. Laat jouw vragen stellen het bewijs zijn dat Ik van je houd. Er is veel bewijs van Mijn liefde. Kijk naar bewijzen in plaats van weerleggingen. Iedereen kan gaten in iets prikken.

Ik besta. Ik besta in jou. Mijn liefde bestaat. Mijn liefde bestaat in jou. Mijn liefde is niet verborgen. Het kan zijn dat jij het bent die liefde achterhoudt. Het is mogelijk dat jij het bewijs van Mijn liefde wilt hebben voordat je met heel jouw hart kunt liefhebben. Heb meer lief. Dat is altijd een antwoord.