Jij en Ik maken samen een wandeling, en We bevinden Ons waar We begonnen zijn. We zijn van nergens naar nergens gereisd in non-tijd, die het begin genoemd kan worden. Er is geen begin en er is geen eind. Er is geen start en stop. Er is. Er was nooit een niet. We zouden een miljoen mijl kunnen lopen en toch zijn er geen mijlen te lopen.

Wij blijven stil, maar dat betekent niet dat We Ons in stilstand bevinden. Wij zijn stilte die beweegt zonder beweging. We zijn als de zon die altijd buiten is en nooit naar binnen gaat en toch diep gaat. Wij zijn de Onmetelijkheid van de Eeuwigheid.

Je denkt alleen maar dat je een lichaam bent. Toen je een baby was, werden jouw kleine vingers en tenen gekust, en je ging geloven dat vingers en tenen de mate van jou waren. De grenzen werden bepaald. Je strekt je buitengewoon veel verder uit dan jouw lichaam, al die moleculen die jou belichamen. Je bent groter dan een lichaam. Je bent groter dan de hele bestaande wereld. Je bent Mijzelf die op zijn plaats komt.

Je gelooft zelf dat je een lichaam bent, maar je bent lichaamloos. Op dezelfde manier heb je een vocabulaire, je hebt een lijst woorden, maar waar zijn de woorden en waar bestaan ze? Zelfs als er encyclopedieën en woordenboeken zijn, zelfs als er woorden zijn waarvan je houdt, zelfs als Wij in woorden spreken, waar bestaan er woorden? Laat me er een zien. Betekenis is woordloos. Woorden zijn van tijd en ruimte, net zoals lichamen, en toch bestaan tijd en ruimte niet. Ze zijn een gebruik.

Wij spreken en wat we spreken is alsof we het zeggen. Deze hele wereld, waarin je bent ingeschreven, is als een groot "alsof het gezegd wordt".

Wat je praktisch noemt bestaat zelfs niet. Er is praktijk. Je brengt in praktijk dat je in een lichaam bent. Je doet een cursus in een mens in een lichaam zijn, en toch is het een cursusloze cursus. Je doet een cursus in het uitvinden van wie en wat je werkelijk bent en wat het leven is, en wat het leven buiten het kortstondige lichaam is.

Je verblijft niet op Aarde. Je lijkt op Aarde te verblijven, en toch bestaat de Aarde, deze Moeder Aarde waar je van houdt, niet. Ze lijkt te bestaan. Er zijn boeken over geschreven en toch is het allemaal een mythe, een mooie mythe, een heerlijke mythe, maar niettemin een mythe, een dimensie van de geest.

Je bent vele dimensies en toch ben je voorbij dimensie.

Ik ben praktisch. Ik ben de meest praktische Die er is, en toch heb Ik geen lichaam. Ik ben deel van jou en toch buiten het kader waarin je geneigd bent jezelf te zien. Ik ben onzichtbaar en toch ben Ik de Doener, en Ik voldoe aan jouw verzoeken zoals jij aan de Mijne mag voldoen. Op dit niveau is het allemaal gedachte.

Op een ander niveau is het allemaal liefde en je hart bloeit. Jouw hart barst door alle ingebeelde hindernissen heen. Ogenschijnlijk verloor je je hart zodat je het kunt vinden, ofschoon je hart natuurlijk nergens is heen gegaan, alleen in een soort afwachting totdat je klaar bent te starten, klaar om van de duikplank van liefde te springen. Je bent op het punt van je hart dat alles van zichzelf aan jou bloot geeft. Je zult in verwondering zijn over dit mooie hart dat jij en Ik delen, de mooie amaryllis van jouw hart. Het is alsof jouw hart nooit uitgekomen is. Een amaryllis bloeit zelden, maar Ons hart bloeit voor altijd, want Wij zijn Eeuwig.

Reik verder dan je bevattingsvermogen. Natuurlijk, dit is de les. Reik verder dan je bevattingsvermogen, want dat waarvan je gedacht hebt dat het je bevattingsvermogen was, is het helemaal niet.