Weet dat het in orde is je verdrietig te voelen. Droefheid is ook een deel van het leven. Het is het voorbijgaan van tijd waar je om treurt. Je treurt om de tik-tak van tijd. Zolang tijd de fictie van jouw leven is, zal er droefheid zijn.

Als je tijd zou kunnen doorgronden als het continuüm waarop je bent, als je tijd als tijdloos zou kunnen bevatten, als je zou kunnen begrijpen dat er geen voorbijgaan van tijd is, geen toeneming ervan, geen toekomst, alleen een mooie vallei van helemaal geen tijd, dan zou droefheid niet algemeen zijn in jouw leven.

Wat zou er zijn om verdrietig om te zijn? Niets zou weg zijn. Alles zou aanwezig zijn.

Je zou weten dat er geen dood is. Je zou weten dat er alleen leven is. Het is zelfs niet zo dat het leven eeuwigdurend zou zijn, omdat eeuwigheid een mogelijke volgorde aanduidt. Er is geen volgorde, geliefden, het leven is tegelijk.

Net zoals Ik Eenheid ben, is er niets anders dan Eenheid. Tijd is afscheiding. Tijd is ontwijkend. Tijdloosheid is Hemel.

Tijd maakt het idee van verlies en verlorenheid los. Niets is er ooit verloren. Alleen in het moeras van tijd kan zelfs maar het concept van verlies bestaan. Tijd glipt weg. Tijd haalt jou in. Tijd tikt je op de schouder. Tijd stampt jou het concept van afwezigheid in. Tijd houdt jou in zijn slavernij. Tijd pakt jouw leven in. Tijd maakt een knoop rond jouw leven en tijd gooit het weg.

Als je toch zou kunnen weten, echt weten, dat niemand en niets ooit verloren is. Net als tijd is verlies een mythe die op jou bestendigd is. Het is een mythe, maar een diep geaccepteerde mythe. Op een mythe die geaccepteerd is wordt gereageerd alsof hij waar was. Hij zou net zo goed waar kunnen zijn.

Je leeft op het ogenblik op Aarde in de dimensies van tijd en ruimte. De Waarheid is dat er geen dimensies zijn. Er is geen maat. Er is geen afstand. Klokken zijn willekeurig. Als Alles Eenheid is, waar kunnen tijd en ruimte dan bestaan? Ze bestaan niet.

Het fysieke hangt voor zijn bestaan af van tijd en ruimte. Het fysieke is natuurlijk belangrijk voor je en dus acht jij tijd en ruimte belangrijk voor jouw bestaan. Niettemin besta jij buiten tijd en ruimte. En toch zie je het leven buiten tijd en ruimte als bestaansloosheid. Je noemt het dood of je noemt het voorgeboorte of je noemt het finaliteit.

Als de tijd niet in het leven schittert, dan kan er geen finaliteit zijn. Er is nergens een einde aan behalve aan de configuraties van tijd en ruimte waarin jij zo sterk in hebt geloofd en waar je aan vast hield alsof jouw leven ervan afhing.

Het leven is er ongeacht tijd en ruimte. Alleen in tijd en ruimte kun je jezelf als liefdeloos of iets dergelijks zien. Liefde is echt zonder dimensie. Je denkt dat je in een wereld van dimensies leeft met al haar kennis en feiten, terwijl je in Waarheid Eeuwige Oneindige Liefde bent. Je meent terecht dat Ik niet in een vorm gegoten ben. Je weet dat ik, God, grenzeloos ben. Je hebt een idee van Geest. Je bent Geest. Een poosje, in de mythe van tijd, leef je in een vorm en je noemt dat leven, zoals je in een vorm leeft. Maar een vorm heeft geen leven tenzij er een geest in is, maar Geest is oneindig en eeuwig. Geen wonder dat je je verstikt voelt in een menselijk lichaam. Fysiek ademen is niet de adem van jou. Je bent ongeacht adem, polsslag, bloeddruk enzovoort. Atomen zijn atomen. Geest is Geest. Je bent veel meer dan atomen en tijd en ruimte. Je bent liefde op Aarde uitgezaaid. Je bent Mijn liefde op Aarde uitgezaaid. Geniet van dit tijdelijke leven op Aarde en weet dat er niets tijdelijks aan jou is. Je bent niet je lichaam. Je bent niet je lichaam. Je bent niet je lichaam.