Dit wat Ik op het punt sta tegen je te zeggen kan een tegenstelling lijken aangezien Ik je altijd zeg, Ik je steeds zeg dat tijd niet bestaat. Maar, wat Ik je nu wil zeggen suggereert dat tijd wel bestaat. Natuurlijk erken Ik dat voor jou tijd bestaat.

Ik hoor je vaak zeggen: “Ik heb geen tijd”. Ik hoor je zeggen: “Ik heb geen tijd om alles gedaan te krijgen”. Ik hoor je zeggen: “Ik heb geen tijd om alles te doen wat ik moet doen”.

Ik zou willen aangeven dat Ik je graag zou horen zeggen: “Ik heb alle tijd van de wereld om alles te doen wat ik moet doen”.

Verder geef Ik aan dat Ik je graag zou horen zeggen: “Ik heb alle tijd van de wereld om alles te doen wat ik WIL doen”.

Als je erover nadenkt wat de wereld betreft, wat wil je anders dan je door tijd gesteund te voelen in plaats er te weinig van hebben. Als tijd zich voor jouw wil buigt, zul je nooit adem tekortkomen.

Natuurlijk is de waarheid dat Eeuwigheid tijd te boven gaat. Als Eeuwigheid gemeten zou kunnen worden, dan zou je nooit of te nimmer zonder komen te zitten. Aangezien tijd in waarheid niet bestaat, is er geen begin aan en daarom ook geen einde.

Eeuwig heeft geen nooit. Het is helemaal Altijd, en Altijd betekent geen lijnen erop of erdoor getekend, geen kronkels, geen beginnen, geen ophouden, geen vinkje en geen tekens, geen vermelding ervan, geen maat, geen herinnering ervan noch voorspelling ervan, en daarom geen verleden, geen toekomst, alleen dat wat aanwezig is, maar toch is aanwezig niet echt het juiste woord.

Als er geen verleden en geen toekomst is, waar past dan een heden in? Hoe kan heden bestaan? In plaats van Nu zouden We kunnen zeggen dat Nu Altijdheid is. We zouden kunnen zeggen dat Altijdheid Eeuwigheid is, maar We kunnen niet echt volledig uitdrukken dat Nu Altijdheid is, omdat er geen manier is om Altijdheid in aparte stukken te breken als Nu net zo min als Verleden of Toekomst.

Nu, waar past ruimte hier in? Als er geen tijd is, hoe kan er dan afstand zijn? Tijd en ruimte zijn twee kanten van een niet-bestaande medaille. Daarom kan tijd noch ruimte bestaan. Dat kunnen ze alleen in de perceptuele wereld.

Ruimte wordt beschouwd te bestaan in de wereld, want hoe kun je door iets omringd worden zonder het concept van ruimte? Zonder het concept van ruimte kun je zelfs niet door vrienden en familie omringd worden noch kun je van vrienden en familie gescheiden zijn. Je kunt niet afgezonderd zijn. Je kunt niet alleen zijn. Jullie kunnen zelfs geen individuen zijn. Je denkt dat je deelbaar bent terwijl je ondeelbaar bent. Je bent ondeelbaar verbonden met alle andere vermeende individuen en je bent ook onvermijdelijk en ondeelbaar verbonden met Mij, dus in waarheid is alles wat je in de wereld ervaart een aspect van jouw zoeken naar wat je nog niet ziet of accepteert. Wat je ziet als dat wat je ervaart kan niet zo zijn. Het is een wederzijds overeengekomen verbeelding.

Verbeeld je dat alle scènes van je leven tegelijkertijd in de wereld worden uitgespeeld, zelfs als er zonder gevoel van tijd, er geen ruimte voor acties is om in samen te vallen. Op dezelfde manier is tijd niet-bestaand, dus hoe kan iets gelijktijdig genoemd worden?

En dus, Mijn lieve kinderen, komen We bij de vraag die je jezelf stelt: “Wie ben ik?”. En We komen bij de vraag die je jezelf ook stelt: “Wat doe ik hier?”. En We komen bij de grote vraag die je vooral stelt: “Wie ben ik? Wie ben ik die hier in plaats en ruimte lijkt te zijn?”.

En nu vraag Ik je: “Waar kan wiskunde van gemaakt zijn? Aangezien je ondeelbaar bent, waar kan wiskunde van gemaakt zijn?”.