Op Aarde is het als je een zware last op je schouders voelt, moeilijk aan iets anders te denken. Je schouders zijn moe van het dragen wat jij draagt. Je voelt alle zeer en pijn, en je ziet er geen einde aan.

Iemand zegt tegen je: "Zet de zware last neer die je draagt". En je ziet niet hoe, want de last rust op jouw schouders. Je kunt zeggen: "Wie gaat hem voor mij dragen? Mijn leven is zwaar. Ik zie geen uitweg." En zo houd je jezelf in een doodlopende straat.

Jij bent degene die zegt dat er geen uitweg is, en je blijft bij je verhaal. Je houdt vast aan wat je als een last ziet, liever dan je verhaal te veranderen. Je wilt jezelf misschien bewijzen dat je gelijk hebt, en dus houd je het zakkengoed aan dat je draagt.

Hierin heb je gelijk: Niemand zal jouw moeilijkheden van jou wegnemen. Niemand moet dat. Niemand wordt verondersteld dat te doen. Jij wordt verondersteld het verschil te maken. Jij.

Welke moeilijkheden je ook draagt, hoe zwaar ook, hoe diep, er is een gemene deler, en je zult hem niet leuk vinden.

Ik zeg niet dat er geen moeilijkheden zijn. Ik zeg dat je er te stevig aan vasthoudt. Je kunt eraan vasthouden alsof je leven ervan afhangt, en als je ze niet zou hebben en je niet voor dit lijden was uitgekozen, je zonder klacht zou zijn en wat zou dan het thema van je leven zijn? Je zou misschien beroofd zijn zonder je kruis om te dragen. Je hebt het zolang als je bestemming bij je gehouden. Je blijft eronder liggen om je erdoor verpletterd te voelen.

Laten we het vanaf het begin begrijpen. Mij ontgaat de moeilijkheid van jouw situatie niet. Ik zeg dat je er aan vasthoudt. Prijs niet langer de nood van de situatie waarin jij je bevindt. Jouw problemen zijn niet een blauw lint of medaille die je draagt. Ze zullen niet met een knip van je vingers verdwijnen. Niemand gaat ze van jou wegnemen. Als ze jouw problemen zijn, dan zijn ze jouw problemen, en het is aan jou jouw beeld ervan te veranderen. Verander je beeld en je zult de configuratie van de moeilijkheden veranderen.

Zoek niet naar schuld in een ander. Kijk naar jezelf.

Wat je situatie ook is, de gemene deler is hetzelfde. Je ziet het op een manier en je bent niet in staat het op een andere manier te zien.

Het is waarschijnlijk dat je verwijten maakt. Je geeft anderen de schuld. Je geeft Mij de schuld. Als je verwijten maakt, voel je je vijandig, en je wijt je vijandigheid aan de omstandigheden. Dat houdt je precies waar je begon. Verwijten brengt je nergens. Je draait in kringetjes rond. Als je in kringetjes ronddraait, zie je niet helder. Hoe gerechtvaardigd ook, jouw boosheid hoort bij jou. En boosheid is kortzichtig. Natuurlijk is het dat. Kijk verder. Kijk om de hoek. Zie verandering.

Als er een probleem onoverkomelijk lijkt, zie je geen andere optie dan dat iemand of iets jou redt. Of dat je weggaat. Of dat er iemand anders weggaat. Of, of, of. Je laat vele andere mogelijkheden weg. Natuurlijk doe je dat, of je zou innerlijk jouw situatie al lang geleden veranderd hebben.

Ik zeg niet dat weggaan of blijven goed of verkeerd is. Ik zeg dat Ik niet wil dat jij of iemand lijdt. En toch gaat jouw mededogen naar jezelf uit en je hebt er geen voor wat je zien kunt als de gesel van jouw bestaan.

Vind mededogen voor de ander. Wees barmhartig.