Heb Ik jullie, of hebben jullie Mij? Wat is het verschil? In Eenheid, aanschouwen Wij de liefde van Ons Ene Hart. Dat ik jullie ben en dat jullie Mij zijn is een spel met woorden, want er is alleen Eenheid. Eenheid is rijk en nooit eenzaam. Ik ben nooit eenzaam en toch is dit deel dat jij jezelf noemt dat wel vaak. Eenzaamheid zou een toestand van het leven genoemd kunnen worden. Niemand houdt ervan, maar toch is er een neiging bij Mijn kinderen om eraan vast te houden, alsof de illusie van afscheiding een kostbaar iets was. Het goede is dat eenzaamheid pijnscheuten in je hart geeft. Je hart dat eenzaamheid kent is fictie. Eenzaamheid wringt de Waarheid uit je. Zij leidt je tot bekentenis. Zij leidt je tot bekentenis van Onze Eenheid. Zij maakt dat je de pruimenpit van de Waarheid uitspuugt.

Eenzaam zijn zegt iets. Het zegt dat je dat wat het jouwe is verlangt te ervaren en toch heb je het gevoel er ver vandaan te zijn. Het tegenovergestelde van ingebeelde eenzaamheid is de Eenheid van Eenheid. Eenheid is niet eenzaam. Een vermeend deel van Eenheid ervaart eenzaamheid, omdat het zichzelf in zijn verbeelding verwijderd heeft van het Geheel. Er is geen verlaten eiland. Van de oceaan van Liefde afgedreven, snakt een deel van de oceaan naar Alles van zichzelf. De hele tijd is het idee van afscheiding onzinnig. Het is te afschuwelijk om over na te denken.

En dus zijn Wij hier in Onze Wonderbare Eenheid en de ingebeelde jou verbeeldt zichzelf geïsoleerd te zijn, en je kiest een of andere kliek uit om je uit het akelige gevoel van isolatie, wat een belachelijk gevoel is, te houden, want alleen Eenheid bestaat. Jij bent Eén Heelheid van Liefde. Dat is het. Je bent geen "ander". Er is geen "ander". Alleen Eenheid bestaat. Je hebt misschien het licht in je hart uitgedaan. Je hebt jezelf misschien omgekocht. Je hebt jezelf misschien verteld: "Je bent alleen hier. Je bent maar een stip in de wereld. Je hebt geen geconsolideerde positie, want je bent alleen. Liefde heeft zich van jou verwijderd." En dan stomp je op je borst en je huilt om jezelf.

Geliefden, huil om je dwaasheid zo'n idee aan te hangen. Inderdaad, je verbeelding is groot. Je kunt je zelfs Eenzaamheid verbeelden. Als je je Eenzaamheid kunt verbeelden, kun je je alles verbeelden. Je hebt Nietsheid verbeeld als leegheid in plaats van de Allesheid van Nietsheid te onderkennen. Je hebt je aangeboren waarneming van Heelheid verwijderd. Eenheid is geen splinter. Eenheid is Alles ervan. Je bent geen splinter. Je bent Alles. Je bent Alles, je hebt jezelf alleen de Waarheid onteigend. Je bent ergens verdwaald op een afgelegen pad en je hebt dat pad bewijs van eenzaamheid genoemd. Jij, die in Mijn hart zetelt, hebt jezelf als ver weg van liefde verkondigd.

Je bezit niets anders dan Eenheid en toch heb je jezelf onteigend. Je hebt jezelf de rechten op jouw besef van Eenheid ontnomen. Je kunt jezelf niet van Eenheid afscheiden, maar je kunt jezelf losmaken van het besef ervan, en dat is wat je gedaan hebt.

In het leven, als je een eenzaam pad bent afgegaan en je weet dat dat niet is waar je bedoelde te gaan, draai je om en vind de straat waar je bedoelde te zijn.

Het is beter dat je naar het verloren besef van Eenheid zoekt dan op het pad te blijven en te treuren dat je op dat paadje verdwaald bent. Het is beter op te staan en je ware adres te vinden. Je ware adres is waar Ik verblijf. Je ware adres is de Hemel of, als je dat liever hebt, je ware adres op het ogenblik is de Hemel op Aarde. Maar er is geen Aarde, geliefden. Er is Hemel, Eén Hemel, Eén Hart, Eén God, Eén jou.