Heb een kreet van Liefde. Laat niet langer ontbering weerklinken als vanzelfsprekend. Okay, je hebt een kiezel in je schoen. Okay, je hebt een splinter in je vinger. Bepaal de plaats waar je mee te doen hebt.

Ik hoor deze kreet van jou opnieuw en opnieuw:

“Geliefde God, Ik ben zo moe van het pijn doen van mijn hart. Er is zoveel voor mij om volkomen gelukkig over te zijn, toch ben ik het niet. God, hoe verwijder ik mijn angstgevoel? Voor eens en altijd, kan het niet gedaan zijn met hartenleed? Moet hartzeer de permanente status zijn van mijn ongenoegen als of het aan mij is nagelaten?“

Geliefde, barst door dit angstgevoel heen. Er is andere manier voor jou om te denken. Wanneer je werkelijk het angstgevoel niet wil, laat het gaan. Je hoeft het niet te houden. Je hoeft niet oude wonden open te blijven houden. Het is een oude wond die jou blijft steken. Het is een oude wond die jou vertelt: “Je wordt buiten het feest gelaten.”

Er was iets dat werd verondersteld van jou te zijn en het werd aan iemand anders gegeven. Je werd over het hoofd gezien --- alweer. Je vind jezelf in alle staten van over het hoofd gezien te worden, als of over het hoofd gezien worden het ergste is wat je kan overkomen. Toch hoe dan ook, ben jij degene die jezelf over het hoofd ziet.

Het is als een soort van je eigen hart eruit halen. Hoeveel keren en variante manieren kan je uit jouw eigen hart knippen of het kortwieken wanneer je jouw hart zoveel geluk kunt geven? Wanneer je zo kieskeurig bent, is het moeilijk gelukkig te zijn. Je maakt jezelf met misgenoegen. Het is jij die jezelf niet zo goed behandeld, want dan, waarom zou je jezelf geen geluk vermaken in een tempo als van iedere dag?

Je draagt het idee met je mee dat iets je wordt ontnomen. Je zegt tegen jezelf:

“Zie? Alweer iets ontnomen.”

Er is een soort van wegkwijnen waar je in leunt en waar je jezelf mee lijkt te vertroosten. Jouw hart galoppeert hier en daar en je benoemd teleurstelling als jouw gewoonte. Een andere teleurstelling gericht op jou en een andere.

Wie zegt dat je niet toe kan staan wat wordt genoemd onvolmaaktheid? Je kan over het hoofd zien dat geluk een mogelijkheid is. In het verleden werd je ontkend en je gaat maar door voortdurend te spreken op wat je werd ontzegd. De perfectie die je zoekt, ontzeg je jezelf. Wat te doen met dit? Hoe jezelf jouw wensen toe te staan voor eens en altijd?

Hoe verlenen Wij volheid/volledigheid van het hart in plaats van leegheid van het hart? Het Koninkrijk van de Hemel is voor jou net zo goed als voor ieder ander. Wat komt er tussenbeiden?

Je houdt van het idee om jezelf te vragen naar voltooiing, maar het lijkt erop dat je ontevredenheid aankondigt. Kan jouw geluk misdadig zijn?
Kan dit werkelijk? Wat wanneer het Universum jou goed behandeld? Wat als je niet zoveel hoeft te betalen voor het beetje van geluk die je oppikt?

Je weet, het voelt niet goed wanneer je onderhandelt met het leven. Je betaalt een te hoge prijs voor het niet accepteren van goed geluk. Wie weet heb je genoeg goed geluk, toch op de een of andere manier is het niet genoeg en je betaalt teveel het aantonen van tekort in plaats van overvloed. Er is een knoop in jouw hart die niet uit elkaar gewikkeld lijkt te kunnen worden.

Je vertelt jezelf dat je beter verdient en dan maak je het moeilijk. Je pikt onvolkomenheden op. Je maakt ze kenbaar. En de prijs die je betaalt is hoog en je laat jezelf de prijs iedere keer weer en weer betalen.

Kom uit dit kamertje waar je jezelf in hebt geplaatst. Wees goed voor jezelf. Beloon jezelf. Wordt als bij toverslag gewaar van een andere positie of ligging van het land. Onderzoek het landschap van jezelf niet zoveel zoals je hebt gedaan. Laat je varen. Het is jij die teveel vraagt van de wereld van jezelf. Het is jij die jouw verdienste over het hoofd ziet. Jij bent de harde leermeester. Je bent degene die de balans afweegt tegen jou.

Begin nu geluk voor jezelf te verklaren. Kom uit dit donkere kamertje waar je jezelf in hebt geplaatst. De zon schijnt. Geef aan dat de Zon schijnt. Maak dit bekend als jou nieuwe waarheid.