Als je nog niet in staat bent van iedereen te houden zoals je zou willen, danhoef je toch niet het gevoel te hebben dat je het een schijnbare ander betaald moet zetten, of hem moet laten zien wat wat is, of hem een lesje moet leren, of voor jezelf moet opkomen, of jouw rechten op de een of andere manier moet verdedigen?

Wat je echt kunt opgeven is jouw gevoel dat jou onrecht wordt aangedaan. Als je jouw gevoel kunt opgeven dat jou onrecht wordt aangedaan, je wordt aangevallen, of op een bepaalde manier getrotseerd, dan verdwijnt er veel spanning. Dan zie je de schijnbare ander niet langer als een tegenstander, en je kunt dan een zekere ontspanning bereiken die zelfs vrede genoemd kan worden. Ik denk dat je zover kunt komen. Waarlijk, in de diepte van jouw hart, met deze simpele gedachte dat de schijnbare ander het niet op jou gemunt heeft, verdwijnen zelfs jouw negatieve gedachten jegens hem. In plaats van met een ander te vechten, zelfs inwendig, kun je echt jouw wrok loslaten en een vriendelijke omstander of zelfs vriend zijn, die schijnbare anderen goeds toewenst. Ik weet dat je liever zou hebben dat het leven zo zou zijn.

Je produceert dit grotere bewustzijn niet, begrijp je, je bereikt het.

Als je schijnbare anderen zou willen bevrijden van enige vijandigheid die zij jegens jou zouden kunnen voelen, kan het opbouwen door jou van vijandigheid jegens hen dan niet losgelaten worden?

Ik kom erop terug jou eraan te herinneren dat jouw weerstand tegen iemand anders niet van de ander komt, maar van binnenin jou. Ongeacht hoe de ander naar jou kijkt of wat hij tegen je zegt, je kijkt naar jezelf en je hoort jezelf. Het lijkt jou dat de schijnbare ander op een bepaald niveau geen hoge dunk van jou heeft. Dit is misschien wel waar of misschien niet. Niettemin ben jij het die niet goed genoeg over jezelf denkt en dus diep van binnen acht je hem verantwoordelijk voor jouw ongemak. Misschien geef je de schijnbare ander er de schuld van iets in jou niet te vervullen, of de schijnbare ander herinnert jou misschien aan iemand uit jouw lang vervlogen verleden. Zelfs als je je niemand uit het verleden herinnert aan wie de schijnbare ander jou doet denken, reageer je op iets in de ander wat je op hem projecteert. Degene voor je is niet verantwoordelijk voor jouw reacties.

We kunnen dit ook op een andere manier stellen. Er is iets wat je van deze schijnbare ander moet leren. Het doet er niet toe hoe onjuist, onvoldoende of opstandig de schijnbare ander tegen jou kan schijnen te zijn of misschien is, je hebt een probleem met jezelf. Je maakt hier iets van wat het niet is. Er is een inbreuk op Eenheid en jij maakt deze inbreuk. Jij bent verantwoordelijk. Ik zeg je eerlijk dat jij je anders niet zou ergeren. Je zou niet van streek zijn. Als diegene toevallig jouw baas of jouw employé is en er een situatie of perceptie moet worden opgelost, dan hoezeer een ander zijn standpunt misschien ook moet verruimen, dan moet jij dat ook. De schijnbare ander kijkt anders dan jij en jij kijkt ook anders dan de schijnbare ander. Dat is duidelijk, maar jij en de ander zien iets niet wat er voor jullie te zien is.

En dus is wat jij moet doen, beginnen te luisteren. Als een schijnbare ander vijandig tegen jou doet, dan is er iets voor jou om te zien wat je op het ogenblik niet ziet. Als je de schijnbare tegenstand van een ander tegen jou begint te begrijpen, dan zal het bij jou doordringen dat jij net zoveel onbegrip hebt als de schijnbare ander, en daarom, geliefde, als Ik het zeggen mag, ben jij misschien degene met wie moeilijk is om te gaan.

Het belangrijkste wat je moet weten is dat de ander niet jouw vijand is. Hij begrijpt gewoon net zo weinig als jij. Met het besef dat de schijnbare ander geen kwade bedoelingen met jou heeft, verdwijnt jouw weerstand tegen de ander en je ontdekt dat je je al vriendelijker voelt, meer dat jij en de schijnbare ander achteraf vrienden zijn in plaats van tegenstanders. Zou je dat niet liever hebben?

Dan, plotseling, is het lente.