Soms is liefde indirect. Ze komt niet gelijk naar buiten en verklaart zichzelf. Ze komt uit een hoek en jij ontdekt haar. Ontdekte liefde is als een onverwachte glimlach, alleen de mondhoek omhoog gekruld, maar hij is daar, de glimlach. Het is alsof je uitvindt, dat iemand onverwachts een roos op je kussen heeft achtergelaten of een stoel voor je uitschuift. Er is aandacht, hoffelijkheid, misschien gewoon beleefdheid, en toch herken je de grote liefde achter die alledaagse vriendelijkheid. De hoffelijkheid was niet gewoon voor jou.

Op een dag ontdek je dat er van je wordt gehouden. Ondanks al jouw schijn, ontdek je dat er door een ander mens en door Mij van jou gehouden wordt. Je ontwaakt tot het besef: "Hé, er wordt van mij gehouden. Er wordt werkelijk van mij gehouden. God en iemand houdt van mij, houdt werkelijk van mij. Mij." En je hart danst tussen de sterren.

Liefde kwam naar je toe toen je niet zocht. Opeens was er liefde. Ze was recht voor je, een wonder van liefde dat jou vrijelijk werd gegeven, precies toen je dacht dat er nooit van je gehouden werd. Opeens keek liefde jou in de ogen, en toch verklaarde de aanbieder van liefde geen liefde, hij gaf haar slechts uit, liet haar vrij stromen, hij kwam gewoon van een plek van liefde die, net als zonlicht door een venster, schuin naar binnen viel. En toch bleef dit zonlicht gestadig. Het was er altijd. Je wist dat het er was. Het zei niet: "Kijk, ik hou van jou". Maar de liefde was er, en je wist het, en het was liefde voor jou. Eindelijk, liefde voor jou, liefde om te koesteren. Liefde groef zich een weg naar jouw hart en ze was daar om te blijven. Liefde maakte zichzelf kenbaar aan jouw trillend hart.

Wat er ademloos is aan het ontdekken dat je geliefd wordt, is dat je in staat bent om geliefd te worden EN, het mooiste van alles, dat je ontdekt dat je ook in staat bent lief te hebben. Een goede reden waarom weten dat je geliefd wordt een heel goed iets is, is omdat je dan liefde begint te vinden, die zich in je eigen hart in beweging zet. Er is een dreun in je hart die zegt: "Hé, ik kan liefhebben".

Liefde is wederkerig geworden. Liefde voedt zichzelf en groeit. Voor je het weet, zul je de arena van in de eerste plaats liefhebben binnengaan. Denk je eens in, in staat te zijn de aanzet te geven tot liefde van jouw hart naar dat van een ander of alle schijnbare anderen. Denk je eens in, degene te zijn die liefheeft, die met liefde smijt, die de genadige Bewoner van jouw hart leert kennen. En de liefde in jouw hart straalt uit. De speciale liefde gericht aan en van een mens groeit tot universele liefde, en opeens ben jij een liefhebber van het Universum. Jij bent een beoefenaar van liefde. Je hebt gedacht dat je er nieuw in was. Jouw hart wordt een insigne van liefde, dat overdag schijnt en 's nachts schijnt. Jouw insigne werd steeds gepoetst, zelfs toen je het niet zag.

"De liefde is van mij", zeg je nu. En dan gooi je liefde uit zoals je appelbloesems zou gooien op een trouwerij of confetti vanaf grote hoogte op Oudejaarsavond. Je begint liefde te gooien, en het geeft niet waar ze neerkomt. Het doet er toe dat je haar geeft. Het is het geven van liefde wat ertoe doet. Opeens heb je liefde te missen.

Harten roepen uit als bedelaars: "Kunt u een kwartje voor mij missen?".

En je hart zegt: "Ja, hier, dit is voor jou. Alsjeblieft." En je geeft kwartjes van liefde en diamanten van liefde en, voor je het weet, fonkelt de liefde van liefde, allemaal omdat een eenvoudig mens een ander liefheeft.