Taal kan heel rechtstreeks zijn en ze kan zo ongrijpbaar zijn als het leven zelf.

Er is geen tijd te verliezen. Er is geen tijd te verliezen, want er is geen tijd. Tijd bestaat niet, dus hoe kan het worden verspild? Een groot deel van de illusie in de wereld die wordt afgeschilderd via spraak of verkeerd begrepen door spraak, is allemaal verzonnen en bevestigd als zijnde waar, gezegend als zijnde waar. Er is zelfs wetenschappelijke verificatie van alles dat niet kan worden geverifieerd, behalve als het geverifieerde dat in het wilde weg is geverifieerd.

Het verstrijken van de tijd die wordt ervaren op Aarde lijkt heel erg op het vallen door de ruimte, en de ruimte echter bestaat ook niet echt, en toch is de ruimte onderdeel van de prikkeling van het leven op Aarde.

Alles op Aarde lijkt zeker reëel. Het is algemeen aanvaard als echt. Hoe zou jij het aan kunnen op Aarde zonder geloof in de fictie die echt heet, echter niet is? Om ergens heen te gaan, moet je een richting nemen. Hoe zou je de Hoofdstraat vinden, tenzij je er aandacht aan geeft? Aanwijzingen worden gegeven, en recepten worden opgevolgd, en alles is fictie terwijl op hetzelfde moment de schoonheid van de fictie echt is en liefde echt is en zoveel van de non-werkelijkheid herinnering aan Mij binnenin jou beroert.

Ja, natuurlijk, Ik ben ook in de details. Ik ben de Onderliggende Werkelijkheid, en, samen met jou, speel Ik in het gebied van de Aarde. Wij, jij en Ik hebben omgang met elkaar, wat er ook gebeurt. Niets houdt ons uit elkaar. Waar jij ook schijnbaar bent, BEN IK. Waar je schijnbaar niet bent, BEN IK. Zelfs al is er geen waar, Ik ben overal. Het kan zijn dat niets bestaat waarvan jij gelooft dat het bestaat, en toch besta Ik in alles.

We lopen op Aarde ondanks haar onbeduidendheid. Het kan worden gezegd dat We lopen op lucht, dezelfde lucht die je inademt op Aarde en die Ik jou gaf om in te ademen in het belang van het lichaam dat in het geheel niet bestaat, behalve in de openlijke dimensie in de wereld die, in waarheid, dimensieloos is. Geen wonder dat je leeft in een dilemma. Glibberig is de grond onder je voeten, want, zelfs als Ik dit alles zeg, is er geen grond onder je voeten, zelfs als de zwaartekracht jou schijnbaar tegenhoudt.

Het enige fundament van de Aarde ben Ik. Bewijs van Mij is gezien, en toch ben Ik, Die al het stoffelijke maakt, niet stoffelijk. En toch is het menselijk leven diepgaand, en het menselijk leven is de moeite waard, en het menselijk leven, zelfs als het een voorbijgaande illusie is, dient de Werkelijkheid goed. Door de onwerkelijkheid heen, kom je naar de Werkelijkheid die Ik ben en die jij bent.

Lang leve het leven, deze verkenning van zinnebeeldigheid. Heil aan het leven. Ode aan het leven. Ode aan de kloppende harten die het leven leven en het de moeite waard maken, het lief maken, het levendig maken, het lonend maken, deze tijdelijke passage op Aarde die een diepgewortelde droom is, een getrokken conclusie, een atmosferisch spooklicht, is een leerervaring ongeacht dit alles. Ja, jij leert veel in deze fictie waarin jij woont. Je vertelt een verhaal, en het is een verhaal dat het vertellen waard is.

Er is geen boven en er is geen beneden want dergelijke richtingen bestaan niet echt, en, niettemin, gaat je leven omhoog, en gaat je leven naar beneden, en jouw fictieve fysieke leven is voor iets, en jij maakt het waar terwijl het duurt, niet alleen geactualiseerd, maar de moeite waard, doelgericht, levens-definitie gevend, zelfs als definitie niet echt iets meer betekent dan dat richting doet, en toch, en toch, het leven is zo, en het leven is waardevol, en het leven, dat voortgaand is en het onvergetelijke is vergeten en zinkt door de ruimte die ook niet bestaat, echter hoe belangrijk, hoe noodzakelijk, is deze fictie op Aarde voor de mensheid, en voor jou, en voor Mij, zelfs als er onstoffelijk leven is dat grootser is dan het leven op Aarde, want dit grootsere is Eeuwig, en jij bent Eeuwigheid en Oneindigheid in Een gerold.