Word wakker, slaapkop. Niets is zoals het lijkt. Niets is zoals je dacht dat het was. Er breekt een geheel nieuwe dag aan. Jij laat die aanbreken. De wereld gaat nergens heen zonder jou. De wereld biedt jou haar meegaandheid aan. En toch heb je het zien van deze prachtige gebeurtenis die niets voorstelt misschien gemist in al zijn glorie.

Je zit misschien wel te wachten op dit of dat, en toch zit je alleen maar op jezelf te wachten. Je zit te wachten tot jijzelf wakker wordt. Je denkt misschien wel dat je zit te wachten totdat de wereld wakker wordt en aan de slag gaat, en toch is de wereld al die tijd een zijrivier van jou.

Juist door bergen te beklimmen, eer jij hen. Je voeten komen neer op de bergen, en op die manier kennen de bergen hun grootsheid. Ze kennen die door jou. Jij bent de adem en de breedte van de bergen. Jij ademt de bergen in en uit. Daarom bestaan ze. Ze bestaan zodat jij ze kunt beklimmen, precies zoals de bossen bestaan voor jou om door heen te rennen en de oceanen om doorheen te zwemmen en overheen te zeilen. Al die tijd is het leven op Aarde een beweging van jouw pols . Alles bestaat voor jou, en jij bestaat daarvoor. Jullie vormen een tandem. Zonder dat jij dat weet, vorm je een tandem met het Hele Universum. Jij zorgt ervoor dat het ontstaat. De wereld is de spiegel die jij omhooghoudt. Het spiegelt jou. Jouw eigen adem vormt een mistlaagje op de spiegel. De mist die de bergen omgeeft ben jij in werkelijkheid.

Jullie, schilderen elke dag op het Universum, Mijn geliefden. Jullie veroorzaken uitdrukkingen op de gezichten van de mensen. Het lijkt net alsof je snorren tekent op de gezichten van sommigen, en anderen scheert of er make-up op smeert. Je gooit confetti omhoog in de lucht. Je bent het Universum dat voor jou geschapen is, net zoals jij voor haar geschapen bent. Jij doet de wereld draaien.

Wie kan het verschil zien tussen wat ook maar ? Welk aspect van jou wordt door de bergen onthuld ? Wat je ook maar ontdekt op de top van de berg, je kunt er zeker van zijn dat je jezelf ontdekt. Misschien denk je dat de berg zich aan jou overgegeven heeft, maar in feite ben jij het die zich aan de berg heeft overgegeven.

Je maakt werkelijk deel uit van elk blad dat groeit. Je bent het briesje wind door de bomen, en je bent degene die met verwondering van dichtbij en uit de verte naar bomen kijkt.

Met deze zelfde verwondering kijk ik naar jou ! Wat heb ik toch een wonder geschapen toen ik jullie schiep ! Hoe kon Ik zoveel ingewikkelde dingen uitvinden, en toch, ondanks dat, schep en herschep jij jezelf. Zelfs wanneer je achterop geraakt bent, verkeer je in een proces van grootse onthulling. Je bent werkelijk een self-made man of vrouw. En toch schiep je jezelf niet in één flitsend ogenblik. Jij bent jezelf nu aan het scheppen.

Je was altijd al de Mijne, weet je, en nu ben je op zoek naar hoe je jezelf de Mijne maakt. De zoektocht is gestart. Je lijkt op de hommel die zoemt. Je lijkt wel de vlinder die op Mijn neus landt. Het lijkt erop alsof je bij Mij naar binnen vliegt en weer naar buiten vliegt. Ik ben werkelijk, en toch is Mijn bestaan buiten jou niet mogelijk. Jij beeldt je in van wel. Je beeldt je dat heel goed in. Ondertussen ademen Wij Elkaar in en uit, ook al bestaat er in alle verhevenheid slechts Eén van Ons.

Laten We de dingen bij zijn naam noemen. We zijn hier voor liefde. Ik heb je hiervoor geschapen, en jij schept jezelf elke dag opnieuw hiervoor. We staan op dezelfde bladzijde. We kijken op dezelfde manier. We zijn Eenheid die ons Ene Zelf transformeert tot Eenheid, in de erkenning van Eenheid. We zouden kunnen zeggen dat, omwille van Eenheid, Ik besta en de veronderstelde jij bestaat. Het wonder bestaat er uit dat Wij in elk kloppend hart bestaan.

Alheid wordt Eenheid. Alheid bestijgt het paard van Ons Ene Zelf. Mijn Ene Zelf alleen.