Het is gemakkelijk gelukkig te zijn als je gelukkig bent. Het is natuurlijk om gelukkig te zijn als alles op bevredigende wijze verloopt. Het is minder gemakkelijk gelukkig te zijn als je onverwacht problemen krijgt.

In theorie begrijp je dat het jouw recht is geluk te hebben ongeacht de omstandigheden. In de praktijk kun je ontdekken dat jouw hart pijn doet. Je wilt hartzeer niet en toch heb je het. Je bent er niet echt bedreven in naar een staat van geluk terug te keren of minstens naar een toestand die niet ongelukkig is. Je zou er graag goed in zijn. Je doet je uiterste best, alleen is jouw best niet wat je wenst dat het zou zijn.

Je hebt niet de knop gevonden waarmee je geluk aan kunt zetten en ongelukkig zijn uit.

Ik weet dat je jezelf afvraagt waarom ongelukkig zijn zo gemakkelijk is als van een boomstam afvallen, waarom door een klein ongunstig iets jouw geluk snel verwoest wordt. In een driewerf, wordt jouw geluk door midden gesneden en toch lijken tien positieve dingen jouw geluk niet zo gemakkelijk weer aan te zetten. Waarom is dit? Waar heb je je kracht aan gegeven? Kan het zijn dat een boos woord jou in tweeën snijdt en vriendelijke woorden jou niet weer in elkaar kunnen zetten?

Maar je bent Humpty-Dumpty niet. Je kunt jezelf weer in elkaar zetten.

Een ding dat je moet doen is jouw geest van het ongelukkige spoor waarop het is afbrengen. Het is duidelijk dat je jouw aandacht moet omschakelen. Dit is waar een bezigheid hebben jou van groot nut is. Dat je naar je werk moet krijgt jou in beweging. Je moet je aandacht ergens anders op richten. Je moet je klaar maken. Je moet er heen gaan. En je moet je geest met andere zaken bezighouden terwijl je aan het werk bent. Jouw geest kan niet bij twee dingen tegelijk zijn.

Woon in Mijn huis, geliefden. Anderen dienen is de sleutel. Het is een grote sleutel. Zelfs met tegenzin dienen helpt je daar uit te komen waarin je misschien vastzit. Je richt je in verdriet op werk. Je kijkt naar de klok en toch terwijl je naar de klok kijkt, zo'n gewone gebeurtenis, richt je geen vernieling met je hart aan.

Geef jezelf toestemming om kort te zijn met verdriet. Beschouw lijden als een dief. Ongelukkig zijn is niet verordend. Je hoeft dat niet te behouden. Het is niet nobel. Het is niet je vriend.

Ik spreek niet van doen alsof. Er zijn hoeken van jouw geest waar diepe pijn zal opkomen, maar je hoeft niet lang bij gedachten te blijven die jouw hart pijn doen.

Ja, er is zo'n scherpe lijn tussen pijn erkennen en hem verplaatsen naar waar hij tot rust komt. Wat als er geen oorzaak voor verdriet zou zijn? Wat als er geen redenen voor gegeven zouden worden? Wat als er geen gevoel van verlies zou zijn? Wat als er niets was om een gevoel van geluk te bemoeilijken, zelfs middelmatig geluk? Wat als je verdriet los zou kunnen laten?

Het is niet zo dat je verdriet in een kast moet zetten en de deur op slot doen en doen alsof het weg is. Maar tegelijkertijd ben je sportief en hou je er niet aan vast. Het is niet zo dat je het onderdrukt. Het is zo dat je verder gaat met het leven.

Misschien heb je hartzeer al te goed leren kennen. Mogelijk is hartzeer een teken van eer geworden en je eert het meer dan geluk. Misschien denk je dat hartzeer eervol en onzelfzuchtig is en geluk minder eervol en meer zelfzuchtig. Het is omgekeerd. Geluk is meer eervol dan ongelukkig zijn. Beide zijn echt op Aarde en toch vraag Ik je geluk voor je omhoog te houden en zo de wereld te verlichten.