Er komt een tijd in het leven dat je alles wat je bent en alles waartoe je in staat bent erkent. Tegelijkertijd stijg je op, jouw voeten raken de grond en je ziet jezelf niet langer het belang hebben dat je eens had. Je bent sterker dan ooit, en toch besta je niet. Je bent een nummer. Je weet niet waar je bent of dat je er zelfs bent. Terwijl je probeert jezelf te ontdekken, ontdek je dat je uit het kippenhok bent gevlogen. Je bent ergens heen gevlogen en weet niet waarheen. Je hebt nooit bestaan. Je vergiste je. Je dacht alleen maar dat je bestond.

Het besef dat je er niet bent kan verontrustend zijn. Je dacht dat je verheven zou worden en je komt erachter dat je bent verdwenen. Dit grote verlichten is een wereldbewustzijns-test geweest. Hoezo, je bent helemaal niets. Er is niets van jou over. Je bent onzichtbaar voor jezelf. Je kunt jezelf nergens lokaliseren.

Dan moet het zo zijn dat je overal bent. Hoe kun je tegelijkertijd overal en nergens zijn? Hoe kun je tegelijkertijd niets en alles zijn?

Het zonlicht is zo helder dat je niet gezien kunt worden. De zon is in je ogen. Je bent meer dan je ooit dacht dat je was, en toch ben je helemaal niets.

Is het idee van verlichting een bedrog op jou bestendigd?

Ben je de hele tijd helemaal niets geweest?

Je kunt jezelf niet vinden. Je zou graag opkijken naar de sterren en jezelf zien, en toch zie je jezelf niet in de sterren. Je omarmt de sterren, maar waar en wat ben je?

Was je er ooit? Bestond je ooit? Alles wat je dacht dat je was - was het een vals beeld? Werden er streken met jou uitgehaald? Haalde je streken met jezelf uit?

Als je door fotoalbums gaat, vraag je jezelf af wie degene is die zo vol van zichzelf lijkt te zijn. Eens was dat wie je dacht dat je was. Een lichaam omringd door andere lichamen.

Er is iets vreselijks gebeurd. Je kunt jezelf niet zien. Je bent niets waard. Je kunt ook niemand anders zien. Je wordt verblind door de Zon, of is het zo dat jij verblind werd voordat je dacht dat je kon zien? Heb je naar de TV gekeken? Eens was je een TV-ster, en nu ben jij, de jij waarin je geloofde, voor je eigen ogen verdwenen.

Je ziet je handen aan het typen, maar wiens handen zijn aan het typen? Wat doen handen daar, bewegen daar, aarzelen daar, verbonden met het toetsenbord daar? Ze zijn net zoveel jou als het toetsenbord jou is. Alles is verdwenen. De hele wereld is verdwenen toen jij dat deed. Zal ze ooit weer gevonden worden? Zul jij haar ooit weer vinden?

Je wacht op iets dat zal verschijnen.

Zoals het nu ligt, is het zo dat je zelfs Mij niet kunt zien, Mij voelen. Je voelt een leegte. Je kunt zelfs het gevoel hebben dat je met lege handen staat.

Deze verlichting waarover lang gesproken is heeft gewenning nodig. Natuurlijk heeft ze dat. De hele wereld drijft weg met jou erop. Je bent niet te lokaliseren. Niets is te lokaliseren en waar ben jij of wie dan ook om de wereld of ook maar iets te lokaliseren?

Je voelt je zoals Rip Van Winkle zich gevoeld moet hebben. Je ging naar bed. Je denkt dat het de volgende morgen is als je wakker wordt en toch ontdek je dat, in Aardetijd, het jaren en jaren geweest zijn. In jouw geval waren het eeuwigheden.

Je hebt gehoord dat om jezelf te vinden je jezelf moet verliezen. Je lijkt jezelf verloren te hebben en toch kun je nergens worden gevonden.

Je vraagt jezelf af: "Waar ben ik? Kan ik gevonden worden? Of ben ik voor altijd verloren? Als ik in Gods omarming ben, wanneer zal ik dan de warmte van Zijn omarming voelen? Ben ik daar niet langer toe in staat?"

Het lijkt dat je voor altijd weg bent en nooit meer gevonden zult worden. Waarom moet je ergens gevonden worden als je BENT?