Er was eens een tijd dat er geen vermeende jij en geen vermeende Ik was. Wij werden niet als twee waargenomen. In de Eenheid van Liefde waren Wij liefde en dat was het. We kenden Ons Ene Zelf als Liefde en wat anders viel er te weten? We zagen Ons Ene Zelf als Liefde. Liefde kende niets anders dan liefde. Het drama had zich nog niet voorgedaan. En toen ging het gordijn op! Er was een podium voor sterren om op te schijnen. Er werd een ster geboren. Nu gingen de lichten aan en ze verlichtten het hele Podium van de Aarde. Er liepen mensen op Aarde en zo is het geweest tot op de dag van vandaag.

Toch was er geen duisternis zoals duisternis heden gekend wordt.

Bezoekers kwamen op Aarde in onschuld. Toen kwam er een zij en een jij en een wij. Er kwam anders zijn en afgezonderdheid. Er klopte iets niet. De wereld begon zich te vormen en harten en denkgeesten vormden zich en DNA en zo begon te ontstaan, en er werd zijde geweven en er waren uitvindingen en vindingrijkheid en er werden tekeningen gemaakt en kanten gekozen. Een stilstaand beeld werd een bewegende film. Het leven op Aarde begon.

Het potentieel was er altijd en het potentieel werd wat als realiteit gekend wordt, maar Ware Realiteit was daarvoor. De wereld ontsprong vanuit de Waarheid en de Waarheid was Liefde. Liefde is niet verdwenen. Ze wordt slechts niet genoeg begunstigd. Liefde werd een zijlijn, een nadere overweging toen het denken begon.

En toch blijft er, ondanks alle diversiteit, Eenheid. Daar kan niemand omheen. Niemand kan ervan wegkomen hoewel Eenheid, die het Fundament is, is weggeschoven naar wat een achtergrond genoemd wordt. Eenheid werd rond geduwd hoewel nauwkeuriger, Eenheid helemaal niet rond geduwd kan worden. De basis rond geduwd? Onmogelijk. Schijnbaar rond duwen is echter mogelijk. Er werd een leerschool van denken aangenomen en die werd dierbaar gemaakt. Niettemin is er geen substituut voor de Eenheid van Eén.

Jij bent de Ene. Hoeveel anderen je ook mag lijken te zien, er is geen ander. Er is geen anders zijn. Dat lijkt er zeker te zijn en toch heb je een gordijn over je eigen ogen getrokken.

Toen kwam er dag en nacht en toch scheen de Zon altijd ergens.

Toen kwam er een ergens en een nergens en een overal. Tijd en plaats ontstonden. De één kon er niet zijn zonder de ander. Tijd betekende plaats en plaats betekende tijd, en waar en wanneer werden gescheiden alsof ze twee aparte dingen waren. Alles werd in tweeën gesneden. Er kwamen gedachten als voor en na. Gedachten als hier en nu, daar en toen, boven en onder, tusschen en tussen. Terwijl bloemen groeiden, werden ze geanalyseerd. Wie heeft er ooit van zoiets gehoord? Bladeren werden ontleed. De zoektocht was begonnen. De zoektocht naar ontleding was aan de gang. Enige tijd waren er vergrootglazen, en telescopen waren er niet. Slechtziendheid werd bijziendheid. Diversiteit was geboren. De bevalling is moeilijk geweest.

Het atoom was gespleten en harten waren overgeleverd. In plaats van Mij in de Spiegel te zien, werd er individualiteit gezien en als feit aangenomen. Feiten werden verdraaid. Dat was een feit en toch waren feiten geen Waarheid. Feiten waren een te klein iets. Het leven werd een rekenspel en er was weinig waarop gerekend kon worden.

Toch ging de Waarheid nooit verloren. Het is waar, ze was uit het zicht verborgen. Het was moeilijk te weten wat wel en wat niet was. Er kwam bergopwaarts en bergafwaarts, en er begon zoiets als arbeid en er verscheen liefdeloosheid. Toch bleef er liefde opkomen en al te vaak als vreemdeling beschouwd worden. De basis van het leven werd niet herkend voor wat het was. Het werd als zijtak gezien, een zijlijn, en soms een ongemak.

Waar was je toen dit alles gebeurde? Nou, je was precies bij Mij.