Nu zal Ik je vertellen hoe dat edelmoedigheid tot stand komt, niet uit onbaatzuchtigheid, maar door een natuurlijk bewustzijn, van bewustzijn dat ontwaakt tot zichzelf.

Voor velen in het land van de Aarde, is er een scheidslijn tussen jou en een ander. Het kan een dunne streep zijn, maar er is een scheidslijn. Je zou niet de eerste zijn die dacht: "Ik wil dit echt voor mezelf". Wat het is, kun je geven, misschien wel het laatste plakje cake, wellicht, maar toch was het een beslissing die je genomen hebt op basis van je waarneming. Je wilde edelmoedig zijn. Jij zag waarschijnlijk erg duidelijk dat degene aan wie je wat gaf, los van je staat, in plaats van dat hij een deel van je is. En toch gaf je een edelmoedig gift met het besef dat dit was wat je deed.

De persoon die zich in het bewustzijn bevindt dat Ik probeer te beschrijven - dit bewustzijn bestaat - de persoon die zich in dit bewustzijn bevindt heeft niet die fijne scheidslijn tussen hem en een ander. Als hij al denkt, dan denkt hij waarschijnlijk: "Wat geeft mij hier het meeste plezier?" . En zo wringt hij zich in alle bochten voor zichzelf die een ander lijkt te zijn, maar dit bewustzijn weet zonder twijfel dat er Eén is. Hij weet dat Ik de Ene ben, en hij weet dat hij Mij is, en zo geeft hij aan zijn eigen Zelf die toevallig in de vorm van een ander is.

Dit bewustzijn zit op een hoge berg. Of staat op een hoge berg of zwemt in de diepte van de Oceaan.

Op de top van de berg, is er geen nemen. Er is alleen geven. Dit bewustzijn geeft altijd aan zichzelf. Hij denkt altijd aan zichzelf. Hij ziet de ander als zichzelf. Hij wist zichzelf niet uit. Hij woont op Aarde maar niet helemaal dezelfde Aarde waar velen nog steeds op leven. De top van een berg maakt zichzelf niet druk over erosie, enzovoort. Hij geeft zijn sneeuw, de stromen van water. Ze rollen van zijn rug. Hij zou zich er niet tegen verzetten, want hij zou zich niet tegen zichzelf verzetten. De top van de berg weet dat de voet van de berg ook een deel van hemzelf is. Hij weet ook dat hetgeen zich uitstrekt tot de verste heuvels ook hem zelf is. Er is niets wat niet hij zelf is, dus wat is er om niet te geven. Hij heeft alles.

En als dat bewustzijn in de diepte van de oceaan zwemt, dan is het de Oceaan die zichzelf deelt. Alle kleine visjes zwemmen samen. Ze zwemmen door de Oceaan die zichzelf zo edelmoedig aanbiedt. De Oceaan denkt niet: "Dit visje is toelaatbaar. Ik zal hem Mijn Zee geven." De Oceaan denkt niet: "Oh, deze hier, dit kleine visje, nee hoor, hij is niet van Mij. Hij hoort hier niet. Ik verwelkom hem niet."

Dit bewustzijn op Aarde leeft in de wereld, en toch leeft het in een andere wereld dan waar je mee bekend bent. Ooit was dit bewustzijn een minder bewustzijn, en nu is het opgerezen. En zo zul jij oprijzen.

Jij zult oprijzen tot dit bewustzijn waarin iedereen je gezegende zelf is. Ook jij zult oprijzen tot dit bewustzijn waar iedereen edelmoedig is tegen elkaar, want in dit bewustzijn is er geen ander om edelmoedig tegen te zijn, want als je kijkt naar alle veronderstelde anderen, is iedereen naar wie je kijkt jijzelf. Dit bewustzijn kan er verbaasd over zijn dat alle hijzelven niet zien wat hij ziet. Wat hij ziet is wat hij ziet. Wat hij weet, weet hij. Waar hij is, is hij. Hij heeft geen back-up nodig. Hij is de vleesgeworden edelmoedigheid. Hij is edelmoedig zonder te weten dat hij het is en is verbaasd wanneer iemand anders hem als een wonder ziet.