Lijkt het je soms wel toe alsof de wereld stil staat en dat het in werkelijkheid slechts jouw ogen zijn die bewegen? Of heb je soms niet het gevoel dat de wereld beweegt, en dat jij degene bent die stil staat te midden van alle beroering? Heb je soms niet het gevoel dat je ver weg bent van jezelf? Je beweegt, praat, denkt, huilt, lacht, en toch heb je het gevoel dat je op een afstand van jezelf staat.

Hier voel je je niet echt gemakkelijk bij, want waar is al je emotie nu gebleven? Waar is al je vertrouwdheid met je individualiteit gebleven waar je mee op en neer ging op het veld van het leven alsof je een doelpunt moest maken?

Nu ligt het veld er stil bij, zelfs wanneer het actief is, zelfs wanneer het overactief is. En dan nog ben jij stil.

Op een bepaalde manier voel je je losgemaakt van je leven. Je bent in het leven. Je weet dat je er in bent, en toch voelt het soms alsof het automatisch gaat en je helemaal niet echt beweegt. Je weet dat je voortbewogen wordt. Je benen bewegen, en toch sta je aan de kant bij jezelf en je activiteit. Wat is dat toch? En wat heeft al dat bewegen met jou te maken?

Het is niet onverschilligheid waar Ik het over heb, geliefden. Ik heb het er over dat je er minder door geraakt wordt, misschien wel dat je er minder aan gehecht bent.

Het maakt je niet zoveel uit, niet zoveel meer als het ooit deed, of er nu sneeuw ligt of hagel, regen of zonneschijn. Je wordt er niet meer zo door geraakt. Misschien voel je wel een leegte. Misschien heb je wel het gevoel dat je lichaam hier is, maar dat jij los bent van je lichaam.

Jij die op zoek was naar een verandering in je bewustzijn had dit nooit verwacht, dit ingeperkte gevoel van leven, waar het voelt alsof je niet echt meedoet. Ja, je bent daar. Je bent actief in het leven. En toch ben je op een minder betrokken manier actief. Voelt dit als een verlies voor jou? Vraag je jezelf af: “ Waar is al mijn oude gejuich gebleven? Waar is de gloed van opwinding gebleven? Hoe ver ben ik bij mezelf vandaan geraakt? “

Geliefden, jullie zijn op weg naar je ware Identiteit en laten je onechte beeld steeds meer achter je. Deze kleine ego dienende persoon die je dacht te zijn, en die je inderdaad ook uitbeeldde, verdwijnt stukje bij beetje. Met kleine stapjes tegelijk blijf je, naarmate het egodeel van je individualiteit zich terugtrekt, achter met de vraag waar je bent gebleven en wat er nog van je over is. “ Waar ben ik,” vraag je. “ Waar ben ik gebleven? Ik heb niet het gevoel dat ik ergens thuis hoor. Ik weet niet meer wie ik ben. Wat is er van me geworden? Wat is er nog van me over? Het voelt alsof ik verdwijn, en er bijna niets meer van mij over is. Ik voel me als een schaduw van mezelf.”

Geliefden, jullie raken je schaduw juist kwijt. Jullie verliezen een verkeerd beeld van jezelf. Jullie verwijderen je van indrukken uit je verleden. Jullie trekken je niet terug uit het leven, Jullie winst bestaat uit gelijkmoedigheid. Jullie winst bestaat uit minder onrust.

Jullie hebben nieuwe schoenen aan, en je moet ze nog even inlopen.

Voel je niet troosteloos omdat je je grenzen verliest. Deze grenzen waren nu ook weer niet zo mooi. Ze stuurden je van het kastje naar de muur. Missen jullie nu echt de zere plekken?

Boven het gekrakeel uitstijgen is boven het gekrakeel uitstijgen. Jullie beginnen nu boven het gekrakeel uit te stijgen. Jullie beginnen je oude waargenomen zelf ver achter je te laten. Jullie gaan inderdaad een nieuwe wereld binnen. Jullie zijn niet aan het verdwijnen. Het hebben van een illusie is aan het verdwijnen. De trapleuning waar je je aan vast hield, is er niet langer, en je voelt je als een vreemde voor je werkelijke zelf. Je zult er aan gewend raken, geliefden. Je zult er aan gewend raken. En je zult het verschil kennen.