God zei:

Je zegt dat je hartzeer moe bent. Waarom heb je dat dan nog? Als je hartzeer echt moe was, zou je zonder zijn. Je draagt het om een reden, die het begrip te boven gaat, met je mee. Het moet zo zijn, dat hartzeer is als water dat de spleten van je hart vult. Terwijl je hart zich zo eenzaam en verlaten voelt, vult het zichzelf met levenswater. Misschien heb jij het gevoel dat als je hartzeer opgeeft, jij je hart helemaal opgeeft. Je zult zelfs hartzeer accepteren boven de kans dat je misschien helemaal niets zou voelen. Misschien heb je het gevoel, dat leegheid fataler zou kunnen zijn dan hartzeer.

Niettemin kun je van liefde geen afstand doen. Is hartzeer niet de andere kant van de medaille van liefde? Is hartzeer niet een beetje als met je voeten stampen, behalve dat het jouw hart is waarop je stampt en dat jij het met een pijn achterlaat? Jouw hart weet, dat het verondersteld wordt liefde te zijn en niets dan liefde, en dus doet het zeer, en dus treur je om de liefde die je op het ogenblik niet in je eigen hart kunt vinden. Je laat je hart maar wat met liefde spelen en nu weet je dat je alleen maar speelde. Als je niet gespeeld had, zou jij je nu niet beroofd voelen. Het is niet zo, dat liefde jou ontsnapt. Het is zo, dat jij voorwaarden stelt en je houdt liever aan de voorwaarden dan aan liefde vast.

De voornaamste voorwaarde die je stelt is, dat er omgekeerd van jou gehouden moet worden op elke manier waarvan jij denkt dat er van je moet worden gehouden en dus ben je onhandig met liefde. Jij probeert liefde, die een vlinder is die vrij moet vliegen - in je hand te pakken en stil te houden, waar jij zelfs gelooft dat het verondersteld wordt te zijn. Het is je eigen kennelijke terugtrekking van liefde om een lijst van redenen die je geeft, waarom je treurt. Jouw hartzeer heeft niets met de vermeende ander van doen, want het is jezelf waar je lichtzinnig mee omgaat. Jij bent degene die moet liefhebben, niet de ander. Jij moet uit het met het verleden gedateerde concept komen, dat liefde op jou gericht de kern van de zaak is. Het is je eigen hartoogmerk dat er toe doet. Jij bent de enige, die jouw hart kan verwonden. Jij bent de enige die dat doet. Laat de vogel der liefde los. Laat hem vrij vliegen.

Beknibbel niet op de liefde vanuit jouw hart vanwege een inbreuk op liefde die jij waarneemt. En als een ander geen vertoon van jouw liefde wil, dan hoef je zulk vertoon niet te hebben. Als de ander geen naam aan jouw liefde wil toewijzen, dan heb je geen naam nodig. Je hoeft alleen maar lief te hebben en liefde neemt de liefde van een ander niet gevangen. Liefde kan alleen maar liefde vrijmaken.

Wat het belangrijkste is, is wat jouw hart doet. Soms wil iemand door jouw hart gekoesterd worden en soms wil iemand dat jij hun hart met rust laat. Wurg niemand zijn hart met jouw bijstand. Het is niet zo, dat jij je liefde moet terugtrekken. Het is zo, dat jij de verstikking van jouw liefde moet terugtrekken. Niemand zijn hart is in slavernij van jouw hart, dus waarom heb jij dan het gevoel, dat je bij het hart van iemand anders het heft in handen moet houden? Geef het hart van een ander een afscheidskus zodat het vrij kan vliegen, vrij om neer te strijken, vrij om terug te komen of niet terug te komen. Verspil je hart niet aan zelf-opgelegde ellende. Doe je hart geen onrecht aan. Verschuif niet de verantwoordelijkheid voor het geluk van jouw hart naar iemand anders. Niemand kan jouw hart onrecht aandoen, noch moet jij in het hart van een ander verwikkeld raken. Alleen jouw hart behoort aan jou toe. Sinds wanneer word jij verondersteld het hart van een ander te bezitten?