Je bent een wonderbaarlijk balsem voor Mijn hart. Ik wed dat je dacht dat het andersom was. Accepteer het feit dat je goed voor Mij bent. Je bent een zegen die Ik aan Mijzelf gaf. Je bent Mijn eigen Wezen. Ik hou ervan overal in iedereen naar Mijzelf te kijken. Ik zie jou. Jij ziet Mij. Oh, Ik zie mijzelf overal en Ik zie liefde en Ik voel liefde en Ik ben liefde.

En als je Mij voelt, Mij gewaarwordt, voel je ook liefde en je voelt een liefde groter dan elke andere. We hebben een wederkerige liefde die zelfs de grootste menselijke liefde te boven gaat.

Je neemt Mij nooit met een behoefte of in nood waar, nietwaar? Zoals het lied zegt, Alles wat Ik nodig heb ben jij. Ik heb jou al in Mijn bewustzijn, dus heb Ik helemaal geen behoefte. Ik ben jouw Perfecte Liefde en jij bent die van Mij. Onze hele vibratie is liefde. Onze essentie is liefde en We zijn uiteindelijk dezelfde essentie. We hoeven niets te bewijzen, geliefden. We zijn, en dat We zijn is fenomenaal prachtig. En wat We zijn is fenomenaal prachtig. Er is niets meer te zeggen. We zijn het permanente van het Permanente.

Op Aarde is alles tijdelijk. Net als een toneelstuk in het theater is het leven op Aarde tijdelijk. Een toneelstuk eindigt. Het leven op Aarde eindigt, toch is het leven een diamant die eeuwig goed blijft.

Er is bij het podium van het Eeuwige leven geen opkomen of afgaan. Het gordijn gaat nooit dicht. Evenzo gaat het nooit open. Het is altijd open. We zouden kunnen zeggen dat het Werkelijke Leven een open einde heeft, maar het is nauwkeuriger te zeggen dat het nooit eindigt. Niet alleen is het leven eeuwig, het is oneindig. Eindeloze mogelijkheden. Binnen de Eenheid die Wij supreem zijn grazen er oneindige mogelijkheden. Ik vraag je, hoe is het mogelijk dat Ik Eenheid en Unicum schiep helemaal in één meesterlijke streek?

Breng de vraag dichter bij huis, hoe kon Ik jou en Sally in het huis naast jou scheppen? Hoe kon Ik man en vrouw scheppen en de eindeloze vogels en vissen? Hoe kon Ik zelfs maar een inch van de Aarde scheppen? Denk daarover na. Alles wat Ik deed was een geluid uit Mijn keel laten komen - maar Ik heb geen keel - en toch zing Ik. Alles wat Ik deed was de Schepping naar Mijn adem laten komen en toch heb Ik geen longen. Uit Niets schiep Ik Alles, en toch was het Niets waaruit Ik schep Alles al. Het moet zo zijn dat Ik wees naar wat er al was, en dus bloeide het voort. Ja, misschien was alles wat Ik te doen had wel wijzen, en jij verscheen en toch met welke vinger wees Ik? Ik stel niet te beantwoorden vragen? Kijk naar Mijn Schepping. Kijk echt, en welke vraag is er om te stellen?

In plaats van vragen te stellen, roep in plaats daarvan uit:

"O God, wat een wonderen, schoonheid en nuttigheid schiep U toch! In een ogenblik. U schiep Al Wat Is. Het meest wonderbaarlijke van alles is dat U mij schiep. U schiep mij! U kneedde mij uit klei. U ademde op mij op dezelfde manier zoals U op het Hele Universum ademde. U ademde mij leven in. En wat deed ik anders dan van U wegrennen? Ik trok mij terug. Ik ontdekte het ego en ik speelde het volledig. Ik zou alles hebben op mijn manier. Wat een dwaasheid. Nu weet ik dat ik Alles op Uw Manier kan hebben. Geef mij Uw Manier God en ik zal graag volgen. Voor even was ik mijn plaats kwijt en nu heb ik mijn plaats bij U gevonden. Ik ben nederig en trots tegelijk. Ik ben dankbaar en enthousiast dat ik mijn weg naar U gevonden heb, en mijn weg naar U is uiteindelijk Uw weg naar mij. Ik dank U, God, voor al Uw zegeningen op mij. U bent mijn Grote Zegen en nu ben ik die van U."