Jullie, Mijn Kinderen, zijn als een mooi diadeem dat Mij kroont. Jullie zijn Mijn kronende glorie. Jullie zijn de vreugde van de Hemel en de vervulling van Mijn hart. Onze harten strekken zich uit. Onze handen strekken zich uit. Wij zijn in liefde ondergedompeld en dus zijn We Eén.

Ik ga niet op in jullie problemen. Ik ben Me ervan bewust en toch zie Ik ze voor wat ze zijn, bundels onvolledig begrip. We zouden kunnen zeggen dat jouw verdiept zijn in problemen is als bij het leger gaan. Jouw leven wordt overgenomen. Je bent niet langer de vrije man die je eens was. Je bent het leger ingegaan. Je bent erin en toch bevecht je dat waarin je betrokken wordt. Oh, je zou zo blij zijn als je maar niet in het leger zou zijn. Als je niet in het leger was, dan zou je jouw haar net zo lang kunnen laten als je wilde. Je zou kunnen reizen wanneer en waarheen je wilde. En je zou geen wapens hoeven dragen of gewond raken.

En dus draag je een militaire baret. Je volgt het leger en het leger volgt jou. Je bent nu in het leger. Je bent nu in een vat narigheid. “Help, haal me eruit” schreeuwt je hart.

En het lijkt je dat de narigheid nooit ophoudt. Juist als je denkt dat je bijna vrij van het leger bent, wordt jouw diensttijd verlengd.

En dus lijkt het leven de ene reactie na de andere te zijn. Je poetst je schoenen. Je salueert snel en professioneel. Je gaat op verschillende dienstreizen in het besef dat het leger jou in zijn greep heeft.

Je hebt het gevoel dat je een contract hebt met narigheid en er nooit echt uit kunt komen, of niet voor lange tijd. Niet alleen dat, je wordt naar het front gestuurd. Je hebt het gevoel alsof je iets aan oorlog schuldig bent en dat je ertoe verplicht bent, en dus blijf je erin, en je draagt het uniform.

Feit is dat je steeds uit moeilijkheden komt. En toch kun je problemen niet uit je hoofd en uit je hart krijgen. De problemen zitten constant in je hoofd. Je wacht op het volgende slechte nieuws.

Wat als je narigheid het raam uit kon gooien? Wat als je niet de dienstmaagd van narigheid was? Wat als je machtiger was dan narigheid? Wat als je narigheid geen narigheid noemde? Wat als je narigheid een complicatie noemt en het gevoel hebt dat je het moeilijker maakt? Als er narigheid komt, gaat die dan ook niet weg?

Je hebt narigheid doorstaan en bent eruit gekomen, en toch is je geest verontrust. Jouw mooie hart is altijd klaar voor narigheid.
Narigheid is misschien een verwachte gast geworden. Je weet dat er narigheid aankomt, alleen weet je niet wanneer. Je kunt het elk moment verwachten.

Wat moeten We doen aan jouw relatie met narigheid? Wat de wereld betreft, lijkt het niet mogelijk het buiten te sluiten. Je kunt jezelf barricaderen tegen wat de wereld narigheid noemt, en toch lijkt het niettemin een weg naar binnen te vinden.

Is er iets anders wat we narigheid zouden kunnen noemen? Uiteindelijk is het geen schuld. Het is geen verplichting en toch lijkt het zijn weg naar binnen te vinden.

Wat is geen probleem voor jullie, Mijn geliefden? Geef toe, soms is ’s morgens opstaan een probleem voor je. Koken is een probleem voor je. Een salade maken is een probleem voor je. Toch weet je heel goed dat je er niet aan hoeft vast te zitten en dat niet altijd bent. Wat eens een groot probleem was, lijkt jou nu niets. Wat als een huidig probleem niet zo groot was als het lijkt? Is het mogelijk dat wat jij narigheid noemt iets anders genoemd zou kunnen worden? Les is ook niet zo’n goede naam.

Is het mogelijk dat het jou zou helpen te beseffen dat wat voor probleem (dat wat jij probleem noemt) er ook komt, jij ermee om zult gaan en zijn effecten weg zullen gaan en jij zult fluiten?