De Verhevenen waren niet altijd op zoek naar bevestiging.

Zij keken niet uit naar het applaus van de mensen van de wereld om het gevoel te krijgen dat ze iets volbracht hadden.

We zouden kunnen zeggen dat de Verhevenen door het water zwommen en niet naar de golven keken om zich te verantwoorden. Misschien zwommen ze wel door troebel water. Ondanks dat, rekenden ze niet uit hoeveel modder ze opgeruimd hadden of nog moesten opruimen. Zij waren erop gericht om te zwemmen, wat hetzelfde is als te zeggen dat zij erop gericht waren om Mijn wil te doen. Wat konden de Verhevenen anders doen?

Zij waren niet dienstbaar om hun succes in de wereld te meten. Zij deden wat hen te doen stond. Zij wandelden door de wereld, en zij hoorden Mijn Stem die hen riep. Ik riep een ieder. Zij volgden Mijn Stem en gaven Mijn Wil weer. Zij hadden zelfs niet eens de tijd of de keuze om te zeggen: “ Vader, ik kom er aan.” Zij waren al onderweg naar Mij. Ik was een onweerstaanbare Macht, en zij boden daar geen weerstand aan.

Hun zoeken en dienen waren niet eens bedoeld om Mij een genoegen te doen. Zij hoorden Mijn Stem en gaven er antwoord op zonder precies te weten dat ze dat deden. Het geluid van Mijn Stem verhief hen. Overgoten met Mijn licht, konden ze Mijn licht niet precies volgen, want ze bevonden zich daar al in. En dus konden ze geen ander lied zingen dan het lied dat Ik zong. Zij werden het lied dat Ik zong. Ze hoorden de muziek van een fluit, en ze hadden geen keuze. Mijn lied was hun lied, en wat konden ze daaraan veranderen? Zij kende niet het verschil tussen Mijn Wil en hun wil. Er was Eén Wil, en het was de Onze.

Je zou haast kunnen zeggen dat ze aan Mij verslaafd waren. Was er een betere verslaving voor hen dan deze?

En zo waren zij in de wereld maar niet van de wereld. Zij zongen over Mij. Zij liepen in Mijn ritme. Ze hoorden Mijn Stem en kenden geen andere. Zij werden daar niet van afgeleid. Zij leidden zichzelf daar niet van af.

Het is niet zo dat zij altijd wisten wat ze deden. Zij hebben misschien niet altijd geweten voor Wie ze het deden. Er stond hen gewoon niets anders te doen dan door te gaan. Net zomin als jij wisten zij wat er aan de andere kant van de rivier was, ook wisten zij niet noodzakelijkerwijs welke rivier zij aan het oversteken waren.

Zij hebben mogelijk niet geweten waar de muziek vandaan kwam die zij hoorden. Misschien wisten zij wel van niets, en toch getuigde hun stem van Mij. Zij wisten niet meer wie zij waren. Zij droegen het uniform van de Koning en dus werden zij rentmeesters van de Aarde. Zij konden zichzelf niet herkennen. Hun benen waren gegroeid. Hun hart was geweldig ruim, en hun hart was sterk. De snaren van hun gitaar waren gestemd.

Zij dachten niet: “Moet ik nu rechts- of linksaf?” Dat wisten zij tevoren niet.

Zij dachten niet: “Wat staat me te wachten?”

Zij dachten niet: “ Zal ik geliefd zijn?” En dus waren ze soms geliefd, en andere keren werden ze belasterd. Wat maakte het uit wanneer ze Mijn lied hoorden? Mijn lied was niet afhankelijk van de massa’s. Daarom waren de Verhevenen niet afhankelijk van de massa’s. De Verhevenen waren Mijn Stem die door het Universum heen zong. Misschien hoorden ze maar een fractie van Mijn lied, maar dat was genoeg. Zij konden niet meer terug. Badend in schitterend licht, hoe zouden zij kunnen verkiezen om het duister in te gaan?

De Verhevenen waren sterfelijke mannen en vrouwen. Zij kenden jeugd en gezinsleven. Zij groeiden op en groeiden voorbij de dimensies van de wereld, en dus deden ze dat voor Mij, en voor jou.