Er is niets om om te huilen, geliefden. Wij, jullie en Ik, zijn het hierover niet eens. Mijn kinderen hebben een lange lijst met redenen waarom ze moeten huilen en Ik kijk vanuit een ander gezichtspunt. Jullie geloven in verlies. Ik weet dat iedereen naar Mij terugkeert, dus voor zover Ik het al begrijp, begrijp Ik niet volledig de moeite van huilen, net zoals jullie, hoe bereid je ook mag zijn hartzeer los te laten, het bij je houdt en niet kunt begrijpen hoe je het niet kunt hebben.

Je snapt niet echt dat het niet nodig is te huilen. Je ziet huilen als heel natuurlijk omdat je verandering als verlies ziet. Je huilt om wat was en wat jij nu interpreteert als weggegaan. Ik had hier genoeg begrip voor, geliefden, om je te voorzien van tranen om hartzeer mee weg te spoelen. Je hebt misschien geloofd dat tranen nooit opgebruikt worden, maar je denkt dat geliefden dat uiteindelijk wel zijn en hun liefde voor jou opgebruikt is en zelfs de liefde in jouw eigen hart weggaat, en je huilt weer.

Je ziet de dood als iets dat iets van jou wegneemt. Je accepteert niet echt de zogenaamde dood in perspectief, die van jou of die van een geliefde. Ach, geliefden, je zit vast in de greep van bezit. Er is een neiging om te denken dat iets wat voor jou van vitaal belang is, jou ontfutseld is, van jou gestolen, van jou gekidnapt, en je hebt geen verhaal. Er is geen FBI om te helpen. De daad is gedaan. Je ziet wat zoet was als helemaal voorbij.

Alles is van jullie, geliefden. Het blijft van jullie, maar je bekijkt het anders. Je ziet geliefden van jullie weggenomen en je voelt je beroofd om wat eens was. Je ziet tragedie als er geen is. Het fysieke bestaan is misschien voorbij. Het emotionele bestaan van wat jij kende als liefde is misschien over, en je ziet dit als een verlies en tegen de regels waarvan jij wilde dat ze altijd bleven. Je voelt jezelf weggegooid, verbannen als het ware, helemaal omdat jij je vastklampt aan het verleden dat verdwenen lijkt te zijn.

Je kunt zelfs het gevoel hebben dat je niet langer op Mij kunt vertrouwen terwijl, in alle Waarheid, Ik het ben op Wie je kunt vertrouwen. En jezelf. Vertrouw op jezelf om uit de woestijn van het gevoel van verlies te komen.

Het leven is niet helemaal wat jij denkt dat het is. Het leven is helemaal niet waarop het nu is uitgedraaid. Het is meer, geliefden. Het is groter. Beetje bij beetje groei je in het leven naar Grootheid. Gehecht blokkeer je jezelf van Grootheid. Niet gehecht vlieg je naar Grootheid. Je moet jouw gehechtheid loslaten aan wat je ziet als juist en rechtvaardig en waarvan je zeker bent dat het zo moet zijn.

Je bent verkeerd ingelicht, geliefde. Liefde is veel meer dan jouw gehechtheid eraan. Voel je niet in de steek gelaten of in de steek latend vanwege een winterseizoen. Liefde zal weer bloeien. Jij en Ik zullen samen bloemen planten. Het zaad van liefde sterft nooit. Het zal zichzelf opnieuw zaaien. Op een dag zul je zien dat zelfs wat jij ziet als de verschrikkelijke verwijdering van liefde, plaatsmaakt voor meer. Er is geen lijden ontvouwd. Het is alleen zo dat je slechts zover kunt zien als je zien kunt. Dat jouw zicht beperkt is betekent niet dat het gebied van liefde in verval is geraakt. Het betekent dat jij bijziend bent. Liefde is levend en wel.

Liefde is meer dan waarvan gedroomd wordt. Liefde breidt uit. Er kan niets anders gebeuren. Dat harten gewond raken is een realiteit van het dagelijks leven, maar het is geen Waarheid. Afwezigheid van liefde is een illusie. Jij accepteerde verwonding als evangelie. Het evangelie is dat liefde alles overstijgt. Verwonding is een soort zelfopgelegde loyaliteit aan de wereld en verraad aan jezelf en de geest van liefde. Je jaagt een fantoom van het verleden na. Laat het los. Liefde is veilig. Laat schortebanden die je aan liefde vastmaakte los. Maak jezelf los van het idee van verloren liefde. Het doet er niet toe wat harten lijken te doen. Herstel dat van jezelf.