Stel dat je een moment lang geen gedachten had ? Stel dat je je brein voor een ogenblik leeg maakte van alle gebeurtenissen die elkaar opvolgden en hoe ze op jou van invloed waren ? Stel dat je brein nu werkelijk helder was ?

Stel dat je één gedachte tegelijk had en niet heel veel gedachten die samenkomen en zich een weg trachten te banen naar de top van de stapel ? Hoe zou die stilte aanvoelen voor jou ?

Misschien zonder het te weten, heb je de afwezigheid van spreken waar ik het over heb, gehad. Er zijn tijden geweest waarop je brein zichzelf vergeet en eenvoudigweg helder is. In een wip weet je wat te doen en wat te zeggen. Er was geen denken. Er was weten. Er zat geen enkel hiaat tussen bewustzijn en levering. Haast onmiddellijk. Een vraag is nauwelijks gesteld, en hup daar is het antwoord al.

Het is net zoals je weet hoe je moet lopen. Je hoeft er niet over na te denken welk been eerst beweegt en hoe je je evenwicht bewaart. Je loopt zodra je de impuls hebt om te gaan lopen.

Wanneer je denken helder is, zal alles een impuls voor je zijn met onmiddelijke actie. Impuls, actie. Gedachte, conclusie. Ogenblikkelijk,

Het is een niveau verder dan denken. Het is weten. Het is doen zonder afwegingen te maken. Het is weten wat te doen en het doen. Het is zelfs niet zo dat je een gedachte hebt over weten, want in het onzichtbare moment van weten, heb je er al actie op ondernomen.

Het is niet zo dat je de vraag hebt gesteld : “ Wat zal ik met dit of dat doen ? Wat zal ik nu doen ? Hoe kan ik hier het beste antwoord p geven ? “ Je zult de vraag beantwoord hebben zonder een vraag te stellen aan jezelf of wie ook maar. Je zult antwoorden. Het zal lijken op het kunnen snijden van vers thuis gebakken brood. Je zult het aansnijden zonder het proces op te delen in stappen.

Je zult niet meer zeggen : “ Wat zal ik doen ? “ Je zult het gewoon doen.

Je zult niet vragen : “ Waar zal ik over schrijven ? “ Je zult al aan het schrijven zijn.

Ja, alles zal meer zijn zoals Godwriting. Zo gemakkelijk. Supergemakkelijk.

Je zult je er niet mee geconfronteerd voelen omdat je datgene dat toch al geen probleem was, al opgelost zult hebben. Er zal geen vijand bestaan. Je zult bestaan zonder zoveel na te denken. Dit betekent niet dat je zonder gedachten zult zijn, weet je. Je zult zeer voorkomend zijn zonder er bij na te denken.

Het is alsof het Universum een beroep op je doet zoals een leraar doet : “ Wie veegt het bord even schoon ? Wie deelt deze papieren even voor mij uit ? “ Het Universum zal zeggen : “ Wie wil dit even voor mij doen ? “ Het zal zijn alsof het Universum je een por gaf, en, voordat je het weet, zul je je hand opgestoken hebben en zeggen : “ Dat doe ik wel even. “ In feite zul je, zonder een hiaat tussen de vraag aan jou en de uitvoering ervan door jou, zeggen : “ Al gedaan. Universum, het is al gedaan. Op hetzelfde moment, was het gedaan. “

Dit is moeiteloosheid, geliefden.

Net zoals wanneer je baby huilt en je hem oppakt.

Net zoals wanneer je een boek uit hebt, je het weg legt.

Net zoals wanneer je uit het raam kijkt en het zonlicht ziet, je weet dat het zonlicht is.

Net zoals wanneer het vertrek waar je in vertoeft heet wordt, je een raam open zet.

Net zoals wanneer je hart open gaat, je liefde voelt.

Er bestaan niet langer tussenschotten. Er is bijna geen planning, want wanneer de gedachte opkomt om iets te doen, dan ben je het al aan het doen. Je staat altijd bij de startlijn, en je gaat van start. Je start zelfs niet eens, Het is al gedaan.