Er is een theorie dat alles wat geschreven is, dat alles wat gebeurt voorbestemd was om te gebeuren. Soms lijkt het beslist zo. Niet altijd, maar vaak, soms lijkt het er vaak op dat bij voorbeeld twee mensen gedoemd waren elkaar te ontmoeten en te trouwen, of het huwelijk werkt of niet. We hebben hier eerder over gepraat, Bestemming versus Vrije Wil. Misschien is Vrije Wil jouw bestemming, of is bestemming jouw Vrije Wil.

Hoe het ook zij, er ligt enige waarde in te denken dat wat voorbij is voorbestemd was. Of wat er gebeurde tot jouw eer is of tot jouw ontzetting, er ligt waarde in te denken dat het was voorbestemd. Denken dat het was voorbestemd zal jou een hoop pijn besparen. Denken dat het hele verleden was voorbestemd maakt dat jij de feiten onder ogen ziet, zonder discussie, dat er niets is wat je er nu aan kunt doen. Het concept van bestemming houdt jou misschien uit de val van berouw, spijt, huilen om het verleden. Het idee van Bestemming kan het tot je laten doordringen dat gedane zaken geen keer nemen. Er is geen betere manier om dit te zeggen dan gedane zaken nemen geen keer?

Hoeveel van jouw tijd op Aarde heb je besteed aan spijt en te proberen het verleden te herbeleven en nieuw te maken? Hoeveel tijd heb je besteed aan het met je rondslepen van het verleden terwijl je met je leven had kunnen doorgaan? Hoeveel tijd heb je verspild aan wensen dat je terug zou kunnen gaan in de tijd en wissen wat voorbijging en het opnieuw doen en het nieuw maken? Wat heb je graag gewild het verleden ongedaan te maken en iets anders te zeggen of niets te zeggen of je mond open te doen als je gezwegen had?
Op een bepaalde manier ben je een schrijver van je leven. Anders dan een schrijver kun jij niet herschrijven. Je kunt niet doorstrepen.

In zeker opzicht schrijf je elke dag een hoofdstuk. En als de dag voorbij is, is dat afzonderlijke hoofdstuk af. Dat hoofdstuk is gesloten. Het moet gelaten worden zoals het is.

Nu is er echter iets anders. Hoewel het veel zin heeft om een voorbijgegaan hoofdstuk met rust te laten, en Ik beveel van ganser harte aan dat je niet terugkeert, kan het ook waardevol zijn een hoofdstuk dat voorbij is opnieuw te bezoeken. Kun je raden wat mogelijk het voordeel zou kunnen zijn van het opnieuw door een onveranderlijk hoofdstuk gaan?

Waar Ik aan denk is dat je precies hetzelfde hoofdstuk op een andere manier kunt zien. Waarvan je overtuigd was dat het een vergissing was, kan in een later herlezen helemaal geen vergissing lijken maar precies juist. Het hoofdstuk is hetzelfde, maar je ziet het met nieuwe ogen. Bij deze tweede lezing lijk je misschien niet de straatjongen die je dacht dat je was. Is dit niet een goed iets? Je besteedt geen tijd aan het jezelf pijnigen om het verleden. Veeleer zie je het verleden in een nieuw licht! Je verwerkt het anders en dat is het hele verschil in de wereld.

Dus wat als je het idee zou kunnen hebben dat niet alleen het verleden beëindigd is, maar dat het verleden ook juist was. Het had meer verdienste dan je er ooit aan toeschreef.

Geliefden, elk hoofdstuk dat geschreven is, hoe huiselijk ook, hoe innemend ook, hoe lastig ook, leidde jou naar waar je vandaag bent. Met dit besef, zou je dan zo snel zijn met er kritiek op te leveren? Een afzonderlijk hoofdstuk kan een gebroken stap geweest zijn, een die je wenste dat je hem had overgeslagen, maar wat als het hoe dan ook een goede stap was omdat het jou leidde naar waar je vandaag bent?

Ben je inderdaad niet op een goede plaats als Mijn woorden vandaag voor je liggen en jij ze leest en ze deel van jou laat worden?