Het was eens, dat je vergat dat er een God was en dat jij en God intiem verbonden waren, dat God sprak en jij hoorde, dat jij sprak en God jouw hart hoorde en er tegen sprak. De verbinding was zo intiem dat het leek of je niet hoefde te spreken. Alles was in perfecte overeenstemming. De enige boodschap die overgebracht kon worden was: "Hoezeer hebben Wij lief. Hoeveel liefde spreekt er voor Ons, liefde die Eenheid is, en die meer is dan dit gevoel dat We Eenheid noemen."

Eenheid is gevoel en toch is het meer dan gevoel. Het is weten. Het is Eenheid Zelf. Het is meer dan nabijheid, hoewel het nabij is. Het is zo nabij, het is Eenheid. We ervaren Eenheid en toch is Eenheid niet precies een ervaring. Eenheid is een non-ervaring. Eenheid verschuift niet.

En toch ben je in bewuste gedachte weggedreven. Alleen in je bewustzijn ben je afgedreven. Je denkt dat je ver van de kust bent. Je hebt vergeten dat de machtige Oceaan jou naar de kust van zijn liefde terugbrengt. Mijn liefde, die nooit buiten bereik is, nooit echt vergeten. Je bent recht in Mijn hart geploft. Je bent het water en de golven van de Oceaan die jou naar Mij voortdrijft en je nooit laat gaan. We noemen het het Getijde van Liefde, dat jou Thuis brengt naar Mijn Hart, waar je steeds geweest bent. Niets kan dit Getijde stuiten en er is geen afdrijven. Dat kan alleen in gedachte. Van Mij kun je niet weggaan.

Hoe solide staan We samen te midden van dit schijnbaar vergeten tafereel en toch zijn We veel meer dan een scène. We zijn veel meer dan een episode. Eenheid is niet klein. Eenheid is groot en Wij zijn dat, geliefden. Wij zijn Eenheid, dit wonder waarin We omstrengeld zijn, altijd waren, altijd zijn. Wij kunnen niets anders dan Eenheid zijn.

Zelfs het water van de Oceaan dat in een fles gedragen wordt, is nog steeds Oceaan. Ongeacht hoe ver de kop water van de Oceaan waar het vandaan kwam, mag lijken te zijn, het water in de fles en de Oceaan Zelf zijn Eén, één overdraagbaar Eén. Hartgolven communiceren. Een gesprek wordt gehoord. Een bereidheid en ontspringen van liefde rijzen tot het duidelijk wordt dat er niets anders in de hele wijde wereld is dan liefde, dezelfde liefde die in de Hemel bestaat. Er lijkt niet langer een aan en van van liefde te zijn. In stille harmonie rust Eenheid op Zichzelf. Niets breekt de Stilte, de ongesproken Stilte, want er kan niets tussen Eenheid zijn, of Alleen Eenheid Is. Zelfs geen woorden er tussen. Niets is er tussen. Er is geen tussen. Er is Opperste Eenheid. Er is geen on-opperste.

Eenheid heeft geen concurrent. Wat zou er kunnen concurreren en wie zou dat willen?

Eenheid speelt geen solitaire. Eenheid is Heelheid helemaal in Eén gewenteld. Er is geen groot of klein in Onze taal. Er is niets wat geen Eenheid is. Er is niet meer of minder. Eenheid heeft geen maat. Er wordt niets verkeerd begrepen. Er is niemand om verkeerd te worden begrepen. Er is eenvoudig het stromen van Liefde, Liefde overal rondom, Liefde Zichzelf omringend, Liefde als een Geheel, de Eenheid en het Wonder van Liefde.

Eenheid zingt van Liefde. Dag of nacht, Eenheid zingt. Natuurlijk is er alleen Dag, zogezegd, want er is geen weggaan van Eenheid, de Waarheid wordt gekend. Er is niet zoiets als een fragment van Eenheid. Eenheid is Eenheid en niets dan Eenheid. Eén Mooie Eenheid. Eenheid komt niet in stukken. Er zijn geen stukken in Eenheid. Er zijn geen barsten. Eenheid kan door zijn natuur niet gebroken worden. Ik steek Mijn hand op en Ik verklaar aan jou dat je Eenheid bent, en Onze Eenheid kan nooit worden gescheiden. Wie is er om zoiets te doen?