Voor degenen wier leven een reeks van gebroken harten lijkt, de een na de ander, zo onaardig, zo hartverscheurend, jullie weten zo langzamerhand, schatjes, dat een gebroken hart iets is wat jullie concluderen. Je hebt gehoord over hartzeer. Je hebt er gedichten over gelezen en jij hebt dit befaamde liefdesverdriet keer op keer meegemaakt. Het is jouw ervaring. Ik twijfel er geen minuut aan. Ik heb jouw tranen afgeveegd. Ik hield Mijn hand over je hart.

Je hart was gekwetst. Het leek in tweeën te breken. Jij verwoordde jouw teleurstelling als liefdesverdriet. Komt niet alle liefdesverdriet neer op teleurstelling en jij noemt jouw eigen teleurstelling een vuil spel tegen jou gespeeld? Welk hartzeer dan ook, het lijkt er voor jou op dat iemand het gedaan heeft, of de natuur deed het, of God deed het, en het was verkeerd. Je concludeert dat het verkeerd was, zelfs wanneer het wellicht onvermijdelijk zou zijn geweest. Je verloor een weddenschap, geliefde. De weddenschap die jij afsloot, daar was jij zeker van dat het een zekere zaak was. Jij overtuigde jezelf ervan dat het leven bevroren op zijn plaats zou blijven, omdat jij dat zo wilde. Jij, teleurgesteld als jij bent geweest, keer op keer, bepaalde hoe het zou gaan.

Jij bent degene die een gebeurtenis of een gebrek aan een gebeuren benoemd als misplaatst, oneerlijk, schandalig, wreed, vernederend, onmogelijk te hebben kunnen plaatsgevonden, en jij hebt besloten dat jij in de steek gelaten bent, in een bepaald soort kou.

Geen fysiek hart breekt tot, misschien, op wat je het moment van de dood noemt. Als je hart nu klopt, was het nooit in tweeën gebroken of helemaal niets dergelijks. Natuurlijk kan je hart misschien een pauze hebben genomen voor alle informatie die jij er naar toe gezonden hebt. Jouw interpretatie van de tragedie en verdriet zijn zo groot geworden dat je figuurlijk concludeert dat je hart gebroken is, en je neemt de metafoor voor waar aan, als een feit -- en er is een element van waarheid in metaforen die je altijd kunt vinden en benoemen. Jij bent het die jouw eigen hart in tweeën breekt. Niemand anders doet dat. Niemand anders kan dat doen. Jij bent de beslisser van de conditie van je hart. Je vertelt een verhaal aan je hart en je hart is altijd trouw aan jou, begrijp je? Je hart praat jou na.

Jouw ogen kunnen misschien gezwollen zijn. Het kan zijn dat jij een oceaan van tranen maakt. Met elke stromende traan, draag jij het beeld van jouw in tweeën gespleten hart. Jij bent het die het beeld vasthoudt. Daarom bent jij de beeldvormer. Jij definieert jouw hart. Het verraderlijke hart, gehoorzaam aan jou, lijdt pijn. Jouw gedachten knijpen jouw hart. Het is alsof jij tegen jouw hart zegt:

"Mijn geliefde is overleden. Buig naar voren, Hart, en laat je eerbied zien, je respect, jouw eer aangaande mijn verlies. En als mijn geliefde van iemand anders zou zijn gaan houden en wegging uit eigener beweging, dan buig wat dieper. In ieder geval, als het leven niet gaat op de manier waarop ik zeg dat het moet, Hart, zijn jij en ik verraden. Wij zijn de onderdrukten, en we moeten de rol van onderdrukten goed spelen."

Jij bent degene die je hart vertelt hoe te slaan en welke prestaties te geven. Jij bent het die jouw hart ingeeft dat het wordt vertrapt. Zonder jouw aandringen op een gebroken hart, zou je hart alleen opgetogenheid kennen. Wat kan een hart verbonden met het Mijne zijn, behalve opgetogen, tenzij anders aangegeven door jouw aandringen? Je kunt misschien zeggen dat jij geen jurisdictie over je hart hebt, maar toch lijkt het, dat jij het vertelt wat te maken van wat er is gebeurd. Het zou mogelijk kunnen zijn om te zeggen dat jij je hart in elkaar slaat, eigenlijk, dat je het naar beneden slaat. Het kan zelfs zijn dat je niet zo veel van je hart houdt als je geloofde dat je doet. Geliefden, heb een hart als het gaat om je eigen hart. Stuur het bemoedigende berichten.

Jij bent het die een beslissing neemt dat jouw plaats in het leven nu een gebroken hart of een zegen is. Hoe dan ook, sta op. Schud je krullen. Stop met het tuiten van je lippen om bezwaar te maken. Weg met dat armezondaarsgezicht. Zorg voor wat levendigheid in jouw tred, en laat het verleden los en kijk omhoog naar de sterren die naar jou knipogen.