Welkom tot Mijn Hart. Maar, hoe kan Ik je welkom heten tot waar je altijd geweest bent? Ik kan je niet uitnodigen, je vragen een poosje te blijven als je nooit ergens anders geweest bent. Niets kan jou uit Mijn hart wegnemen. Je kunt nergens anders zijn. Alleen in jouw onwetendheid kun je denken dat je ergens bent behalve waar je echt bent en altijd geweest bent.

Is het geen paradox? Dat je een hele reeks onzin van andersheid bedenkt en er hartgrondig in gelooft? Tegelijkertijd ben je ervan overtuigd dat je realist bent. Wat ben je van realisme afgeweken. Van wat echt is kun je denken dat het inbeelding is en van wat verbeelding is ben jij overtuigd dat het echt is. Dat doe je zeer zeker. Als je lijden kent en angst en vreselijke dingen die zich in de nacht gaan voordoen, dan heb je het allemaal omgedraaid.

Schoonheid en liefde zijn waar. Al het andere is dat niet.

Je ging naar de bioscoop en terwijl je in de bioscoop zit en naar de film kijkt, ben je daar ook in. Tegelijkertijd word je door de film betoverd en je vergeet al het andere. En zo ben je betoverd door het relatieve leven. Misschien betaal je jouw toegang tot de film van het leven met bloed, zweet en tranen.

We kunnen zeggen dat er een soort zelf-hypnose in de wereld is geweest en iedereen heilig in het idee gelooft dat terreur echt is, dat pijn echt is, wreedheid echt is, slechte behandeling echt is, dat alles wat je in de film ziet echt is. Er is een massa-overtuiging op jou uitgevoerd. Je geloofde haar volledig. Je geloofde haar en je verkondigt haar.

Wat zou je anders kunnen doen? Je zag hopeloosheid en je geloofde erin. Je zag liefde verkeerd gaan en je geloofde erin. Je bedacht verdriet en verslagenheid. Je aanbad hartzeer. Je boog voor de dood. Je trapte erin alsof Ik, God, dood zou kunnen scheppen. Je hebt het idee dat je je lichaam nodig blijft hebben.

Het concept van de dood was gemakkelijk om in te geloven. Het concept van oneindig leven was niet zo gemakkelijk. Je gelooft in de dood terwijl je wenst dat er geen dood was. Jouw wens werd lang geleden vervuld. Het lichaam was nooit leven. Het was een vorm die door de ziel bewoond werd. De ziel kan nooit sterven. Het lichaam is gewoon een apparaat om de ziel te dragen in dit geprojecteerde leven in de wereld.

In de wereld lees, schrijf en speel je een haastig verhaal en je gelooft erin met elke slag van je hart. Je verlangt een beter verhaal, maar je ziet jezelf vastzitten in het huidige script.

Ik bereidde een manier voor jou om met volle kracht terug naar de echte Werkelijkheid te komen en dat is door het lichaam te laten vallen, dat ding dat jou ronddroeg, dat mooie vervoermiddel dat de Waarheid van jou droeg. Natuurlijk raakte je aan het lichaam gehecht. Je dacht zelfs dat het het lichaam van jouw geliefde was dat je liefhad. Het lichaam was als een maatstaf voor jou, zo ben je gewend aan de doos waarin de ziel van jouw geliefde gedragen werd.

Er wordt zo’n drukte gemaakt over het lichaam dat de ziel vasthield. Dat een ziel haar lichaam verlaat, nou, dat is niets. Het betekent helemaal niet veel. Natuurlijk begrijp Ik dat het voor jou een enorme gebeurtenis is. Als de dood het einde van het leven zou zijn, dan zou het inderdaad een enorme gebeurtenis zijn. Als dat het einde van het leven zou zijn, oh, dan zou de wereld inderdaad mistroostig zijn. De wereld zou tragisch zijn. Zoals het ligt, is dat allemaal een mythe.

Er is geen tragedie, geliefden. Tragedie kan slechts een misvatting zijn, oprecht maar een vergissing. Helemaal niet waar.