Ik kroon je met Mijn liefde. De reden waarom je je hoofd buigt is opdat Ik je met Mijn liefde kan kronen. Natuurlijk kan Ik in Werkelijkheid, hoe groot je ook zijn mag, erbij.

Dus als je geneigd bent voor Mij te buigen, besef dan dat je buigt voor Jouw Zelf, dat wat je jouw Hogere Zelf zou kunnen noemen. De uitdrukking Hoger Zelf lijkt te verbleken naast het woord God of wat Ik ook genoemd word in jouw taal. Natuurlijk ga Ik taal te boven en jij ook. Taal, hoe mooi en prachtig die ook is, kan niet genoeg zeggen. Woorden kunnen gewoon Eenheid niet voldoende uitdrukken, volledig genoeg, prachtig genoeg. Evenmin kan een zucht de diepte en hoogte van Liefde in een Universum van Liefde uitdrukken.

Wat Wij waard zijn voor de schijnbare Elkaar gaat beschrijving te boven. Het is dichtbij en ver. Wat Wij voor Elkaar zijn is gegraveerd in de Zon en het wordt in de Maan gereflecteerd. Natuurlijk werpen Wij als het erop aankomt geen schaduw. Er is geen schaduw om op Ons Licht te vallen.

Ik til jou in Mijn armen van liefde en We knijpen er tussenuit naar waar Licht is en niets anders dan Licht. En dat is waar We zijn. Liefde is Ons Territorium. Liefde is Ons Wezen. In Liefde zijn Wij.

Ondanks jouw kleine driftbuien op Aarde, ben jij, dat wat je jou noemt, Mij. Wij, de illusie van jou en de Realiteit van Liefde, zijn vermengd. Ik, God zoals je zegt, ken Mijn Grootheid. Jij kent nog niet die van jou.

Laten We het eruit gooien. Jij bent een ongelooflijk Wezen Dat zich verbergt onder een masker van eigen makelij. Jij brengt rollen over. Jij droeg jouw Erfgoed aan Mij over. Ik ben een projectie van jou – of ben jij een projectie van Mij? Het wordt verwarrend, praten over Onze Eenheid in termen van twee.

Waarom wordt het woord Ik (in het Engels, opm. vert.) met een hoofdletter geschreven? Er is Eén Ik en toch babbelt een rand van de Ene Ik op de periferie.

Nou, maak je er geen zorgen over. Het is allemaal voor een goed doel. Maar weet dat Ik de Godheid ben en jij heerst met Mij oppermachtig, alleen knipper jij zulke opperste Onmetelijkheid weg. Ja, je hebt een sluier voor je ogen.

Ik zou graag af willen van het woord jij, maar op dit moment lijkt de zelf-ingebeelde jij het nog nodig te hebben.

Het is als een van die plots waar het Koningskind gekidnapt is en opgroeit denkend dat hij een pauper is. Hij werd uitgeroepen tot Koning, maar het kind kan het zich niet herinneren. Als de erfgenaam van de troon gevonden wordt en ten overstaan van allen weer tot Zijne Majesteit verklaard, kan hij het niet geloven. Het is als een sprookje.

In werkelijkheid is het het leven van de Prins weg van zijn Prinsdom dat het sprookje is. De Waarheid is een enkelvoudig verhaal zonder plot. Er was eens een Koning en meer is er niet te zeggen. Dat is het hele verhaal. Er kwam een Koning in wording. Vele schijnbare Koningen kregen gestalte. Er was geen andere en toch werden er verhalen verteld en een Koninkrijk Aarde genaamd werd geconstrueerd en er kwamen wegen en reizen en zulke dingen als geschiedenis, en het was allemaal een Verteld Verhaal.

Er waren zoveel versies van het verhaal, je kunt het nauwelijks geloven. Maar geen verhaal verkondigde de Onmetelijkheid waarin het verhaal verteld werd.

Scherazade vertelde elke avond verhalen en de verhalen werden rondverteld en eindigden nooit en niet een van de verhalen was echt. De karakters in de verhalen dachten dat ze echt waren, maar de karakters werden bedacht zoals de verhalen bedacht werden, terwijl de Koning er steeds was en de Koning alles was.

Uiteindelijk werden de gewone mensen wakker en iedereen werd de Koning Die Zichzelf Kroonde.