Wie is er niet in een situatie geweest waarin hij en een ander tegengestelde krachten lijken te zijn. Hoe het begon is niet langer het probleem. Natuurlijk voelt elke partij zich gekwetst, en elke partij voelt dat de hardheid van zijn hart gerechtvaardigd is. Iemand deed iets niet goed. Beiden denken dat het de ander is die iets niet goed deed. Ieder voelt zich slachtoffer. Ieder ziet de ander als schurk, misschien zelfs als een aarts-schurk.

Elke partij wil bemind worden. Wat ook het aangehaalde incident mag zijn, elke partij heeft niet liefgehad en was niet geliefd, in ieder geval niet genoeg. Elke partij had zijn back-up. Voor de betrokken partijen wordt het een kwestie van eer, integriteit, deugd, juistheid, rechtvaardigheid. Dit is hoe het lijkt.

Iemands gebrek aan gewaarzijn is uitgegroeid tot een schandaal, en onvergeeflijke woede. En ieder verdedigt zijn positie. Hij of zij werd opgelicht. De ander was harteloos. De ander hield geen rekening. De ander was de slechterik.

Wees wantrouwig wanneer jij het ziet alsof jouw eer op het spel staat. Vervang het woord eer door het woord ego.

In vroeger dagen, zei tenminste, wanneer een paar danste en de dame maakte een misstap, de heer: "Neem me niet kwalijk." In feite zei hij: "Vergeef mij alsjeblieft voor jouw misstap." De maatschappij regelde het dansen op deze manier. Op de een of andere manier glipte deze hoffelijkheid weg. Deze hoffelijkheid, hoffelijkheid ten top, glipte er doorheen. Hoe mooi! Wat kost het om te zeggen: "Neemt U mij niet kwalijk".

Laten we nu eens terug gaan naar de twee beledigende/beledigde familieleden of vrienden, en in het heden kunnen geen van beide naar voren komen en als eerste de pijn loslaten. Iemand moet het loslaten. Ze moeten in staat zijn om de verharding van het hart te laten gaan. Wanneer? Beide partijen houden vast aan de kei die hen scheidt, ze zijn als de schooljongens die beweren: "Hij is begonnen".

Dat kan waar zijn. Het kan zo zijn dat de andere jongen is begonnen. Het kan zijn, dat hij begon zonder enige reden. Maar hoe lang moet de strijd voortgezet worden? De betere vraag om te stellen is: "Wie gaat de mini-oorlog beëindigen?

Iedereen gelooft in vergeving, maar koppigheid houdt vaak vast aan een stoer gevoel van de benadeelde partij te zijn. Wat is er zo prachtig aan het feit dat je de benadeelde partij bent ? Hoe kan jij of iemand anders dat rechtvaardigen en dat geldt ook voor het vasthouden aan wat losgelaten moet worden?

Vergeving is het loslaten van een gebeurtenis die misgegaan is. Vergeven is vrijheid. Loslaten is vrijheid. Vergeven is het verwijderen van een barrière. Een hek is neergestort, en nu haal jij het hek uit de weg. Als niemand anders in staat lijkt om het hek te verwijderen, dan ben jij misschien degene die het opzij moet zetten.

Als er schuld is in het aangehaalde incident, is het de schuld van de onwetendheid. Eén partij had geen idee van de pijn die hij zou gaan toebrengen. Hij had het kunnen hebben, zou het moeten hebben, maar hij had het niet. En als hij, als gevolg van het bepaald niet geloven in zichzelf, niet in staat is om toe te geven dat hij niet helemaal zonder verantwoordelijkheid is, kan toch hij de actie ondernomen hebben, en was niet zozeer degene die reageerde. Door zichzelf niet genoeg te waarderen, voelt degene die de scheiding introduceerde zich verplicht om zich te gedragen alsof dat hij degene is die gekwetst is. De reactie van de ander kwetste hem, en hij is nog niet in staat om zichzelf boven zijn eigen pijn uit te tillen.

Ik zeg je niet dat jij je eigen gevoelens moet verloochenen. Ik zeg je dat je aan jezelf moet beginnen te werken op de meer subtiele niveaus. Werk aan je eigen hart, zodat jij naar waarheid kunt spreken en een muur kunt herstellen.