Waar je ook zit, Ik ben bij je. Als je opstaat, ben Ik bij je. Het maakt niet uit wat, Ik ben bij je. Dit is de Realiteit van het leven. Dit is de Werkelijkheid van jouw leven. Alle garnituren, leuke, minder leuke, ze zijn geen werkelijkheid. Ze zijn supplementen, bijkomstigheden, geschreven commentaren alsof ze biografisch of wetenschappelijk zouden zijn of wat dan ook behalve fictie, grof of eervol, maar niettemin fictie.

Verhalen zeilen op de top van de golven van de stromende oceaan. Verhalen zijn geliefd in de wereld. Je wilt weten hoe het allemaal afloopt. Het verhaal zet zich op Aarde voort en je komt nooit toe aan het einde. Er is geen eindigen. Waar of wanneer je er ook mee stopt, er gaan meer verhalen rond met of zonder jou erin.

Het Werkelijke Verhaal is iets anders. Onder de fictie ligt het Werkelijke Verhaal. Het Werkelijke Verhaal heeft alle vitaliteit waaruit een verhaal voortkomt. De fictie heeft naast het Werkelijke Verhaal geen kans. Het is waar dat het Werkelijke Verhaal niet die spanning heeft. Maar wie van jullie heeft spanning nodig als je in de Heerlijkheid van het Licht van de Hemel bent? In spanning ga je zweven. In de Heerlijkheid van het Licht van de Hemel staan je voeten als het ware op de grond. In fictie is je hoofd in de wolken. De wereld heeft het achterstevoren. Lange tijd heeft de wereld het achterstevoren gehad.

Dat wat onwaarschijnlijk in het verhaal is houdt Waarheid in. Het verhaal is op Waarheid gebaseerd, maar toch is het verhaal regelrechte fictie. Het is fantasie, die tot aan de grenzen van het mogelijke gespeeld wordt. Jouw feitelijke levensloop is fictie. Jullie bevolkingsstatistieken zijn fictie. Jouw hele leven is een verzonnen liefdesverhaal waarin nog niet geloofd wordt, onvoorstelbare liefde, liefde ongehoord, onderdrukt, vertrapt, begraven, gekweld, weggegooid, ingebroken, verbrand, bemodderd, schandelijk, en het is allemaal fictie. Het leven is meer dan wat het oog kan zien. Wat het oog kan zien is een oneindig kleine vonk leven. Wat het oog ziet is licht dat vervaagd is.

Dus wat is het dat in het actieveld van het leven gebeurt? Er gebeurt niets, geliefden. Er lijkt een hoop te gebeuren, maar er gebeurt niets. Al het weeklagen en in vodden gehuld zijn is enkel borduursel. Vanuit de volheid van het niets komt een heel klein handschrift te voorschijn, maar er wordt geen spoor achtergelaten, gewist op het moment dat het wordt geschreven, aan de wind overgelaten.

Wie zou het leven met al zijn draaien en kronkelingen kunnen verzinnen? En toch is het allemaal verzonnen. Het is afgesproken, maar verzonnen. De regels veranderen in zand. Het leven in de wereld is drijfzand geworden en jij bent er vast in komen te zitten. Al is het fictie, je kunt het boek niet neerleggen. Jij die onsterfelijk bent, voelt je vereeuwigd in fictie. Je hebt geen vereeuwiging nodig.

En toch, dit alles gezegd zijnde, moet het leven geleefd worden. Je verspilt het leven niet alleen maar omdat het fictie is. In de fictieve wereld doe je je uiterste best een held te zijn. Zolang je in deze droom van het verhaal bent, waarom geen held zijn? Waarom niet degene zijn die de dag redt. Waarom niet de prins zijn die de prinses wegdraagt, zelfs als ze in het verhaal vermomd zijn en hun ware koningschap nog niet kennen? Waarom niet de beste romanschrijver zijn die de wereld ooit gekend heeft?

Zelfs in de wereld kun je de heerlijkheid van de Hemel beleven. Je kunt bewijs van de Hemel zijn. Om zeker te zijn ben je de held van je eigen roman. Je kunt ook de boef zijn als je wilt, maar waarom zou je iets anders willen zijn dan de held van dit drama waarin je jezelf bevindt?