Het gebruikelijke advies is: "Handen ervan af." Je valt niet iemand lastig die de dingen anders ziet dan jij. Wat zijn zaak is, is zijn zaak. Het feit dat hij zijn gras te kort kan maaien, zijn tuin te veel of niet genoeg water geeft, dit alles is niet jouw zorg. Volgens jouw gemoedstoestand kan het zijn dat hij het verkeerde voedsel eet en te lang opblijft of te lang slaapt. Je bent niet hier op Aarde om een ander te verbeteren. Dacht je dat je dat was?

Veel ouders kunnen hun kinderen opvoeden op een manier die jij niet zou doen. Zij kunnen hun kinderen laten opblijven ’s avonds laat, snoep laten eten als ontbijt en laten spelen in de modder. Wat ouders doen is hun zaak.

Toen paard en wagen de gangbare wijze van dienstverlening was, was er een morele vraag: Als je een man zijn paard ziet slaan, grijp je dan in? Het is moeilijk om te weten hoe in te grijpen. In theorie zou je de hand van de man die zijn paard mishandelt willen stoppen. In werkelijkheid, ben je er niet zo zeker van. Maar wat is het dat jou zou terug houden van het voorkomen of stoppen van wreedheid? Als je er langs loopt, ben jij, zo niet een medeplichtige, een voorstander?

En zo is het met moeders en vaders en hun kinderen. Waar is de lijn die je niet overschrijdt en waar is de lijn die jij overschrijdt als je mishandeling ziet of wat gewoon een andere manier van opvoeden van een kind kan zijn? Wanneer moet jij jouw stem laten horen? Jij wilt geen bemoeial zijn. Je wilt niet vals beschuldigen en toch zijn er bepaalde situaties waarin je zonder schuldig geweten, niet weet hoe je moet zwijgen en er ook nochtans niet zeker van bent dat je bezwaar moet maken.

Je hebt ook de verhalen gehoord van kinderen die ernstig lichamelijk gewond zijn en nochtans is de emotionele schade ernstig genoeg om je in een dilemma te plaatsen.

In theorie kan je sterk het gevoel hebben dat het niet aan iedereen is om zich te mengen in het leven van een andere familie. Of het is niet aan jou. Misschien kan iemand anders dat doen. Misschien zal iemand anders het doen.

Je vertelt jezelf dat de essentie ervan is dat onder moeilijke of zelfs wrede omstandigheden, kinderen hun opvoeding overwinnen, en maar toch ben je er niet zeker van dat dit de oorzaak is van jouw stilzwijgen. Anderzijds, wat als jij het mis hebt? Je zou nooit iemand vals willen beschuldigen.

Toch zijn er momenten waarop jij moet spreken, als jij degenen die zichzelf niet kunnen verdedigen moet verdedigen. Misschien één keer in een mensenleven. Misschien meer. Misschien zal het ook een vriendelijkheid zijn voor degene die zo in problemen is, dat hij of zij onaardig is, terwijl het de rol van de ouders is om lief te hebben en te ondersteunen.

Je bent niet op zoek naar dergelijke mogelijkheden, maar toch, als ze zich aan jou opdringen, kun je niet zeggen dat je niet je broeders hoeder bent.

Je wil nooit dat iemand in de problemen zal komen. Je wil nooit een overbezorgde burger zijn. Niettemin kan het leven je een kans bieden om andermans leven te zegenen en, misschien, om het te redden.

Ja, Ik, Die toesta dat slechts lichamen sterven, hecht waarde aan het redden van een leven en de verheffing van het leven. Het is een kleine dienst om te verlenen, om andermans humeur te verbeteren en om iemand een kans te geven die aan jou is om te geven.

Dit lijkt misschien een hachelijke situatie voor jou, maar een hachelijke situatie is wanneer je niet weet wat te doen. Misschien zijn we nu aan het praten over een situatie waarin jij wellicht weet dat iets is aan jou is om te doen, of je het wilt of niet.